Over de syngende øde moer

Over de syngende øde moer
Stien -

Stor
må ensomheten bli
og stille som himmelrendene
før alle føtter i skogen
slår inn på samme sti
over de syngende øde moer.

skriv Hans Børli.

Han var skogen sin diktar, og eg er ikkje skogen sin mann.
Det er i fjellet og ved fjorden eg er heime.
Likevel er det noko ved denne skogen og dei aude skogsmoane si stemme som rører ved meg.
Som dette vesle verset som samlar så mykje visdom i seg.
Der tankane kan finne stiar i så mange retningar.
Men i dag vart det stien tankane feste seg i.

Og sidan denne karen vandrar lite i skogen, så får biletet før vere frå det aude, syngande, fjellet, der den gamle kongsvegen buktar seg fram over Filefjell.
Stien som ligg der og byd seg fram.
Kom og gå meg.

Kva er det med stien som dreg meg til å gå?
Det finst då enklare, lettare måtar å kome seg fram på.
Uten svette. Utan gnagsår, utan å verte trøytt og sliten.
Likevel lokkar stien.

Nokre stiar ligg der mest ubrukte og sier: Bruk augene, sansane, så finn du meg. Om det no er få som går meg, så ligg eg her og ventar på deg.
Andre er slitne av føter i mengder, og ropar etter kvile og ro.
Spar meg. Finn ein annan sti å gå.
Eg er ikkje sti lenger. Eg er eit ope sår.
Eg treng kvile og rekonvalesens.

Stiane ligg der og ventar på oss.
Anten det er i det aude fjell, eller over dei øde syngende moer.
Eller den stien eg /vi har vandra langt i sør.
Gjennom eit framandt landskap.
Stiar skapt langt attende i tida av nokre som ville gå til ein heilag mann si grav.
Stiar skapt av menneske og dyr som vandra i kvarandre sine spor.