Skapinga: Menneska

Eg er åleine nokre timar.
Mi kjære har reist frå meg for å selje brukte ting på bruktbutikken i Volda.
I grunnen har eg berre godt av å vere åleine. Det får meg til å kjenne at eg saknar henne. Om det berre er for nokre få timar.

Det minner meg om noko Wilfrid Stinissen skriv i ”Sant menneske”.
”Mannen klare seg ikke alene. Han finner det vanskeligere enn kvinnen å klare seg alene. Han trenger en partner. Det er på grunn av mannens utilstrekkelighet at Gud skaper kvinnen.”(Ta den, kjære medmenn.)
Og det seier WS som er kamelittmunk, og har levd i eit mannssamfunn heile sitt vaksne liv?
I det klosteret er det vel ikkje mange kvinner?
Men nett no kjenner eg på at der er ei kjerne av sanning i det han skriv.

For som det står i skapingssoga.
Adam gjekk rundt og gav alle skapningane namn, og det var alltid to av dei. Men sjølv var han einsam.
Og Gud såg mannen si einsemd, og sa: ”Det er ikkje godt for mannen å vere åleine. Eg vil gi han ei hjelp som høver for han.” Og hjelpa vart kvinna.
Og når mannen møter kvinna, så jublar han:” Dette er kjøt av mitt kjøt, og bein av mitt bein. Ho skal kallast kvinne for ho er teken av ein mann.
Her er eit ordspel som vert borte i omsettinga frå hebraisk. ish=mann, ishá=kvinne. Eit ordspel som fortel meg at dei to er likeverdige, om dei er ein han og ei ho.


Dette vakre biletet har eg lånteke frå ei anna side.
Slik ser eg for meg dei to, hand i hand, i Edens hage.

Eg har vel (veit vel) ingen annan grunn å legge skulda på enn syndefallet, for at mannen alt for ofte seier seg å vere den første, største og viktigast, i høve til kvinna.
Men eg er heilt overbevist om det var ikkje tenkt slik frå starten.
Tvert om trur eg at Gud tenkte likeverd, hjelp og støtte mellom dei to.
For å sitere litt meir av karmelittbroren:
”Både for være og forstå seg selv, må man vere to. Mennesket trenger et speil for å se seg selv og vite hvem man er. Man oppdager først seg selv når man kan speile seg i et annet menneskes kjærlighetsfylte øyne.”

Det står skrive at Gud brukte eit av mannen sine ribbein for å skape kvinna. Til det skriv WS:
”Ribbenet sier noe mer om forholdet mellom mann og kvinne. Ribbenet ligger nærmest hjertet. Hjertet kunne ikkje Gud ta, for da ville mannen bli hjerteløs. At Gud nettopp tar et ribben, og ikke en fot eller hodet, viser at det råder likestilling mellom mann og kvinne. Ingen er større eller mindre enn den andre. Dessuten betegner det hebriske ordet ikke bare ribben, men også, og framfor alt, side. Mann og kvinne går side ved side. De er fullt ut jevnbyrdige.”

Den sjuande dag. Del av glasmåleri over skapingsdagane. Frå Skt.Mariæ kirke i København.

Når eg les skapingssoga, og Wilfred Stinissen sine ord til skapinga av dei to første menneska, så høyrer eg gjenklangen av Johannes sine ord:
” Mine kjære, elsk kvarandre. For kjærleiken er frå Gud, og den som elskar er fødd av Gud.
Gud er kjærleik, og den som vert verande i kjærleiken, vert verande i Gud, og Gud i han.”