Harald, du må lære deg å sjå dei små, dei nære tinga, sa mi kjære. Ho kunne stanse opp for det eg gjekk forbi sidan mine auge var i det store landskapet. I det fjerne, i fjord og i åsar og dei fjerne fjell. Etter kvart har eg og oppdaga meir av det store i det små, sjølv om eg nok endå har eit stykke å gå før eg vert like flink som mi kjære var til å sjå det som ligg rett framfor føtene.
Så sit eg her i stolen min utfor verandadøra. Sola har stråla frå ei blå himmel, men no har det drege over med skyer. Men borte på andre sida av fjorden har solstrålane funne ei glipe mellom skyene, og dei lysegrå bylgjene endrar utsjånad. Der skin det opp som nypussa sølv mot det mørke landet bak.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar