Det mest kjende og oftast siterte er ein del av eit noko lenge skriftstykke. Det mest kjende lyde slik :
Tap for all del ikkje lysta til å gå. Eg går meg kvar dag til det daglege velværet, og eg går ifrå kvar ein sjukdom. Eg har gått meg til mine beste tankar, ja eg kjenner ingen tanke så tung at eg ikkje kan gå ifrå den.
Men han sa litt meir enn orda ovanfor.
Sjølv om ein går for si helbred som om den alltid er å finne lenger framme, så vil eg likevel sei; gå!
Det er då også sjølvklart at det er berre ved å gå at ein kjem velværet så nært som råd er. Sjølv om ein ikkje heilt kan nå det. Men ved å sitje stille, ja til meir ein sit stille, til nærare kjem ein uhelsa. Berre ved å være i rørsle er sunnheita og helsa å finne.
Nektar nokon for at rørsla er eit gode, då gjer eg som Diogenes, då går eg. Nektar nokon for at helsa er å finne i rørsla, då går eg frå alle sjuklege innvendingar. Når ein slik held fram med å gå, då går det nok.
Ja då Søren, då er det vel berre å kome seg ut døra og å gå då .
Eller: vert dørstokkmila i tyngste laget tru ?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar