Eit år har gått

Det er alt mange dagar, månader sidan at eg sat ved senga henner og såg at ho drog sitt siste andedrag,  og så var ho ikkje lenger til å nå. Ho som hadde vore mi kjære frå før ho var 17 år var borte. Jau kroppen hennar låg framleis i senga, men ho som hadde vore mi kjære i så mange, mange år hadde forlete meg. Og det vart så tomt, så tomt etter henne -  ved matbordet, på soveromet og i stova då ho ikkje lenger var til å nå. 

Og i dag skulle vi ha feira at ho hadde nådd ein alder på 76 år, men nei. Ho er ikkje lenger til å nå med ord, med klemmar, med kyss.

Eg vert ofte spurd; har du det bra? Ja eg har det bra, men likevel. Sjølv om dagane er bra å leve i, så er der også eit sakn etter noko som manglar i dagane mine. Ho som eg eingong i ungdomens år fekk kjær, og som sa ja til å leve livet sitt saman med meg. Ho som ein varm augustdag sa ja til meg framfor alteret i Sølsnes kyrkje. Ho som vart mor til våre fire born. Ho kan eg ikkje lenger nå.

Takk for alle åra vi fekk saman mi kjære Bodil ❤️