Så las eg ei bok av ein hareidsdøl som hadde vandra på pilegrimsveg i frankarland, og frøet byrja å spire. Men var eg istand til ein slik tur, tru? Vel det måtte prøvast. Eg lokka med meg min eldre bror på ein prøvetur.
Eg ville gå frå Tomaskyrkja på Filefjell, over fjellet og ned i Lærdalen, for så å ende, etter 6 mil, nede ved fjorden i Lærdal. 2 dagar skulle turen ta. 3 mil pr.dag måtte vere overkomeleg.
Fram kom vi, og eg mange erfaringar rikare. Det var for lange etapper for ein uerfaren mann. Og for tung sekk, grunna alt eg trudde eg trong under vandringa. Eg var heilt utsliten då eg kom fram til den bussen på Lærdalsøyra som skulle ta oss vidare etter vandringa.
Det skulle vel gitt meg ei åtvaring. Dette er ikkje noko for deg, men nei. Året etter var eg med på den første pilegrimsvandringa i Valdres. Frå Hedal stavkyrkje, over åsen og ned i Valdresdalføret ved Bagn, og vidare opp dalen til Tomaskyrkja på Filefjell. Det var ein fin tur, ei oppleving som gav meirsmak. Rett nok vart det eg trong av medbragt bagasje, kvar dag køyrd vidare til neste overnattingsstad. Men frøet som var sådd nokre år tidlegare hadde byrja verte mode.
Året etter byrja ho som sådde frøet og hennar mann, mi kjære og eg på vandringa etter GR 15, frå Le Puy en Valey i Frankrike til Santiago de Compostela, vest i Spania. 6 år brukte vi, og kvar gong når vi kom heim etter den årlege turen, fekk vi høyre at vi såg friskare ut då enn når vi drog. Kanskje det var fordi vi hadde fått ein brunare let i huda av all sola?
Eller var årsaka å finne i det Søren Kierkegaard skreiv ein gong. Om det å gå ?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar