Etter at mi kjære døydde frå meg har eg kome inn i ei vane med å kome tidleg til kyrkje. Det å få tenne eit lys i lysgloben og så setje seg inn i benken og kjenne freden senke seg i meg. Sitje i det stille romet ei stund heilt åleine gir meg ein fred, og ei ro som har vorte ein stor rikdom for meg.
Det skulle vere kveldsgudsteneste og då er det ein heller liten kyrkjelyd som samlast, så eg fekk meg mest ein halv time åleine i benken før andre byrje å kome.
Eg har etter vandringane i tidlegare år fått ei nyfikne på korleis dei ulike kyrkje eg har møtt på min veg ser ut innanfor veggane.
Sjølv om eg har sett mange kyrkjer på min veg, alt frå storslegne katedralar til enkle landsbykyrkjer , så må eg nok tilstå at mi eiga heimekyrkje har ein eigen plass hjå meg, Og det var godt denne kveldstunda å la augene kvile i den kjende, opne og lyse kyrkja medan tonane frå orgelet fyllte romet.
Eg kom i tankar om korleis dei måtte kjenne det den kyrkjelyden som steig inn i den då nye kyrkja i 1864, vande som dei var med den gamle, halvskyme og lavlofta stavkyrkja dei hadde levd med tidlegare. Fekk dei den same overveldande kjensla som eg får når eg stig inn i ein storslagen og høglofta katedral?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar