Kveldsgudtenensta gjekk mot sin ende. Siste salme skulle syngast og orgeltonane byrja fylle kyrkjeromet. Då hende det som har hendt meg før, eg vart var salmen på det neste nummeret i boka. Eg skulle tru eg hadde sett den før, ja, for alt eg veit kan eg ha sunge den og, men nei - den var ukjend for meg. Vel, den er nok ikkje den einaste ukjende mellom dei 899 salmane i boka.
Eg var nok ikkje heilt med i Erik Bye sin blå, blå salme for augene mine søkte litt over til den neste salmen i boka. Og under postludiet fekk eg tid til å ta inn i meg orda i Olav Mosadøl sin vakre salme.
Denne gongen har eg lånt eit bilete frå mi eldste dotter til Olav Mosdøl sin kveldssalme.
når himlens Herre samlar ljoset inn.
Dei siste ljodar døyr i avdagsskjelven
og skaparhender lange skuggar bind.
I kveldens røyst det ligg ei stille minning
om Herrens fred til alle han har kjær.
Dei milde strålar er ei kjærleg helsing
til vener som han no vil stige nær.
Ver still mi sjel lat songen min få binde
ein gullan tråd av bøn i himlen inn.
Ver audmjuk sjel så du kan vegen finne
og eige arv der æveljosa skin.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar