Og så sit eg i solveggen og varmar meg, og ser ut over lendet rundt meg, og skyene som reiser seg der oppe i det blå. Skyer som endrar skapnad heile tida, alt etter som vinden der oppe arbeidar med dei. Cumulusskyer heiter dei visst desse underlege skyhausane der oppe.
Då med eit vert eg var ei sky som samlar seg vest av høgste fjellet i sør, Bleja. Ho liknar, ja kva liknar ho? Eg har sett slike formasjonar på film etter at atomstatane har helde testar av sine farlige og mektige våpen. Men dette var nok berre ei ufarleg og underleg sky. Men ikkje lenge etter at eg festa eit bilete av henne i telefonkameraet, så vart sola på Bleja gøymd bak mørke skyer.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar