Som ein glimestein av gull.

Ikkje mykje lenger framme i Vikdalen ligg den andre kyrkja eg har hatt ynskje om å vitje, Hove kyrkje frå omlag 1170. Ho er ikkje ei stavkyrkje men er bygd av kleberstein. 

Den var og teken ut av bruk då Vik hadde fått seg ei ny kyrkje nede ved fjorden. Den hadde ei tid vore nytta av Sogn bataljon og soldatane hadde nytta den, ikkje berre til å bu i, men og som blink i skyteøvingar.

Heradstyret ville rive den, men arkitekt Blix i Bergen fekk nyss om det, og det enda med at han fekk kjøpe den, og kyrkja vart hans private atterreisingprosjekt i mange sommar utover slutten av 1800-talet.  Då han døydde fekk han sin siste kvileplass under golvet i kyrkjeskipet.

Det er med andakt eg stig inn gjennom portalen og inn i kyrkja. Innanfor opnar skipet seg fram mot koret og alteret.

Der er nokre frå benkar i skipet, men i katolsk tid var det ikkje det, då stod kyrkjelyden under messa. Vi ser grava til Blix i golvet. Og skimtar eit lite sidealter ved sida av koret.

Over portalen mot koret heng eit gamal krusifiks.

Veggdekoren som Blix prydde veggane med har diverre falma mykje på dei vel hundre åra som har gått, truleg grunna fuktig luft i kyrkja.

Kyrkja innvendig ber stort preg av han tankar om korleis kyrkja må sett ut i katolsk tid. Døypefonten av kleberstein er ikkje original men fortel mykje om korleis døyfontane såg ut i eldre tid då born vart døypte ved full neddykking. Det var nok ikkje alle små som tålte ein slik dåp i kalde vinterdagar.

Mykje av det verdfulle innventaret som var att  i kyrkje hamna på Bergen Museum, slik det gjorde frå mange kyrkjer på Vestlandet. Men av det var der ein gjenstand som vikveringane ynskte attende til kyrkja, noko som syntest vanskeleg å få til. Då vart det sett igang ei innsamling for å få laga ein kopi til å stå på alteret i Hove kyrkje. Og i fjor haust kom den til kyrkja under mykje feiring. Dette las eg om, og det vart ein av grunnane til denne kyrkjeturen på sydsida av indre Sogn. Eg ville sjå Hovemadonnaen.

Ein glimestein av gull i ei enkel lita steinkyrkje på Hove.

Korleis måtte det kjennast for våre forfedre og formødre å kome frå sine små og mørke hus og inn i kyrkjer, som og var små og mørke, men der røykjelsesdufta sveiv mellom veggane, og det glita og skein i gull og vakre fargar.