Vegen.

Så nærmar eg meg slutten på mine enkle tankar over den mellom-amerikanske presten sine ord til pilegrimen; Bienventurado eres, peregrino. Desse orda som eg har omsett med; Sæl er du, pilegrim....osv.
Der er er eit ord som seier at alle vegar fører til Roma. Eg er ikkje så heilt stø på at det er tilfelle, derimot kjennest ordet frå mine pilegrimsvegar - om at vegen vert til undervegs -  meir rett for meg.

Vi stod ved eit lite kapell midt i eit vegkryss, tre vegar leidde fram til det. Der og då hadde vi valet; Kva veg skulle vi velje å gå vidare? Ein veg hadde ført oss dit, to vegar førde vidare. Kva veg vi enn valde så ville det gi oss opplevingar som var ukjende for oss. På den vegen vi endeleg valde fekk vi for kvart steg framover oppdage kva vegen hadde å by oss. På den vegen vi ikkje valde ville vegen si verd halde fram å vere oss ukjend. Så vegen vert til undervegs. Det er ikkje nødvendigvis det ukjende målet som er det viktigaste, men vegen fram mot målet.

Der ligg det spanande for meg som pilegrim, som vandrar, på ukjende pilegrimsvegar. Kva opplevingar har vegen å gi meg, både på det ytre planet i mine opplevingar i framandt landskap, framande byar og landsbyar. I små landsbykyrkjer si enkle, stille ro, og i storslegne katedralar med vakre rom og kyrkjekunst ein ikkje kan sjå seg mett på. Men og i opplevingar der eg får møte den verda som eg ikkje kan sjå med mine auge. Enkle møte som gjer at mine auge fyllest med tårer, og eg vert fylt av ein rikdom som ikkje kan forklarast med ord.

Kanskje er det på begge desse plana hjå ein vandrar, ein pilegrim, har sine møte med vegen han går Kanskje er det der at orda frå Bienveturado eres, peregrino, Sæl er du, pilegrim, finn sin røyndom.
Og då handlar det ikkje om kor lang vegen som pilegrimen går er. Ein er ikkje nøydd å gå til Santiago, Roma eller Nidaros, Vegen kan vere lang nok heimanfrå og til mi eiga enkle kyrkje. Ja, endå til, den kan vere lang nok frå kyrkjebenken der og fram til alteret for å ta del i måltidet ved Herrens bord. For å dele brødet og vinen med mine medvandrarar. Men kanskje kan vegen innover opplevast som den vanskelegaste. Er det fordi den rører sterkare ved det som er mi inste kjerne, mitt andelege og sjelelege eg. Det er vel ikkje utan grunn at Dag Hammarskjøld sa at reisa (vegen) innover er den lengste reisa (vegen).
Men det er det underlege med alle pilegrimsvegar, så fører dei alle til slutt, ikkje til Santiago, Roma eller Nidaraos, men inn dit den byrja, inn til mitt innste eg.
Alt anna er berre stasjonar på vegen dit.

Sæl er du når du ser at vegen byrjar der den endar.