Det ligg regn i lufta der vandraren går langs den store elva ut av byen der han fekk seg ei seng sist natt. Han går under ei rekke av store tre mellom elva og gata der biltrafikken er stor alt no tidleg morgon. Lenger framme langs elva ligg neste by, og ut på ettermiddagen reknar han med å vere der. Går vandrarvegen langs elva kan det verte tidleg, men vert han leia bort frå elva, opp i åsane innanfor elvesletta, kan det ta lenger tid.
Vandrarvegen er merka med kvit/raude merke. så det gjeld å vere vaken og ikkje gløyme seg vekk i eigne tankar. Då kan han lett misse merka og gå feil, for han er ein peregrino, ein framand her. Undervegs i eit ukjent landskap og ein ukjend dag.
Han veit ikkje at han snart vil han forlate elva og den flate elvesletta. Merka vil føre han opp i høgare lende, opp i åsane over sletta.
Han veit heller ikkje kva denne dagen vil gi han, og at denne dagen vil han vere åleine i det framande landskapet. Berre to andre menneske vil han møte, ei eldre kvinne som skjer seg roser ved ein husvegg, kanskje for å pynte bordet sitt med, og ein veghøvelførar som lyfter handa for å syne han kvar vegen vidare går. Og ein hund. Ingen andre før han er framme i neste by.
Undervegs vil han raste ved to kyrkjer, men begge vil ha stengde dører. Oppe på ein av åsane vil han misse vegmerka, gå feil fordi han vert oppteken av noko som hender i nokre sauefjøsar litt frå vegen. Ei sint mannsrøyst, hundebjeff og sauebræk vil få han til å snu hoved tilsides ein augneblink nett då merket stod der, det som synte at her burde han svinge av til høgre.
Han visste heller ikkje at han ut på ettermiddagen igjen ville stå ved den breie elva og sjå på byen på den andre sida. Gata med alle bilane. Dei gyldne murhusa bortanfor biltrafikken. Og bak dei att lyfte borga og kyrkja seg opp mot den blå himmelen. Og så ville han gå over den gamle brua og inn i byen.
Men dette hadde endå ikkje hendt der han om morgonen gjekk i duskregnet under dei store trea ved den store elva.
Har går roleg avgarde, har ikkje hastverk. For kvart steg kjem der ein liten skap lyd frå staven hans når metallpiken i enden treff underlaget. Dagen er enno ung, og han kjenner fred i sinnet der han går i dette framande landskapet, og i den enno ukjende dagen. Vandringsvegen svingar av frå elva, inn i ei gata med store hagar og hus på sidene. Fleira av eigedomane har høge hekkar for å verne mot innsyn frå gata, og der hekkane ikkje er høge nok, er der strekt grøne plastdukar langs vegen. Nokre stadar gøyr ein hund rasande mot vandraren på fortauet utanfor, andre stader kjem der ein eim av nykokt kaffi ut til han.
Han går i eigne tankar, berre lydene av stega og klikka frå stavspissen mot underlaget let han etter seg. Han ser merket som fortel at han svinge av på neste gatehjørne, men der på gatehjørnet stoggar stega hans, og det går ei tid før dei igjen høyrest.
For der, på eit gatehjørnet midt i dette fine villastrøket står der ein kross på eit støypt betongsokkel. Det er ikkje første krossen han har sett desse dagane under vandringa. Der har vore mange av dei langs vegen, og i vegkryssa. Store og små, I stein,støypejarn og tre. Nokre nakne, andre med ein liten blomekrans eller rosenkrans hengande frå tverarmane, og nokre småstein ved foten. Lagt der av pilegrimar som gjekk forbi, men som stansa opp ei lita stund og kanskje sende ei stille bøn til han som eingong hang på ein kross.
I utforming skilde denne krossen seg ikkje ut frå dei andre, han var heller annonym mot den grøne plastduken og dei mørke greinene innanfor gjerdet. Men likevel hadde mange vandrarar stogga nettopp her. Småsteinane på sokkelen fortalde det, for dei var så mange. Og kanskje var det ikkje sjølve smijarnkrossen som hadde utløyst alle steinane, alle bedne bønene nett her på gatehjørnet, i utkanten av byen. Men orda som var hogne ut på sokkelen.
Salut o croix, mon esperanso. Vær helsa kross, mi von.
Tankefull gjekk vandraren vidare inn i den enno ukjende dagen framanfor. Etter han låg ein liten stein. Ei stille bøn for vandringa vidare.
Sæl er du om du søkjer sanninga, og fyller vegen din med levd liv, og livet ditt får vere ein veg i leiting etter han som er vegen, sanninga og livet.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar