Kven er eg?

Paulus kallar kroppen vår for eit tempel for Gud, så då må vi ikkje forsøme kroppen vår og la den forfalle. I våre dagar er det ein kroppstrend ute og går, men om det er Paulus sine ord som har utløyst den, er eg ikkje så sikker på.
Det gjeld å ha det ytre i orden. Ein skal ha ein veltrena kropp. Flat mage, fast rumpe, veltrente musklar på dei rette stadane. Det var ikkje slik når eg var ung. I  mi bygd er det i dag fleire treningsstudio. For nokre år sidan var det ikkje eit einaste. Det siste nye i den marknaden er å ha sin eigen personlege trenar. Det er kroppen som sit i høgsetet hjå mange
Som pilegrimsvandrar veit eg kva det har å sei når kroppen ikkje spelar på lag lenger. Når føtene sviktar, ryggen sviktar, pusten sviktar. Då er ein i grenselandet av kva ein er i stand til å yte. Men så, når ein får ei natts kvile så orkar med eit den slitne kroppen meir.
 Men sjølv ein veltrena kropp har sine grenser. Ingen er så lang at han ikkje må tøya seg, og ingen er så stutt at han ikkje må bøya seg, sa mi kjære svigermor, som ikkje var av dei lengste.
Det handlar vel litt om våre sjølvbilete. Kven vi er, eller kven vi ynskjer å vere? Eg trur det er alt for mange som går med eit negativt bilete av seg sjølv. Dei kjenner seg mindre verdt i høve til andre, og prøver, ved å trene kroppen sin, å endre det sjølvbiletet. Det er positivt med ein sunn kropp, men gir ein veltrena  kropp nødvendigvis eit rett bilete av personen som bur inne i denne kroppen.

Eg er av dei med heller litt for lite kjøt på kroppen. Eg skulle nok gjerne hatt litt meir kjøt på den både her og der, men eg må nok godta den som den eingong er. Og eg veit ikkje om meir musklar på strategiske stadar hadde hatt så mykje å sei for det biletet eg ber på av meg sjølv. Eit indre bilete som er skapt i møte med den verd eg vaks opp i. For svaret på kven vi er , er det ikkje kroppen som gir, men det biletet vi ber av oss i vårt indre. Det biletet, vårt ego, kan vere både for stort, og for lite til å vere sant. Og biletet vi sjølve ber på, treng heller ikkje vere sant, våre medvandrar sitt bilete av oss kan vere heilt annleis enn vårt eige. Dei kan sjå oss annleis enn vi sjølve ser oss. Så kva og kven er eg?

Eg har høyrt sagt at ved å gå vandringsvegen, så lærer ein seg sjølv å kjenne. Ja, kanskje det. Eg vart ikkje visare av å gå den. Kanskje var ikkje forutsetningane tilstades. Eg. gjekk kanskje ikkje lenge nok, og eg gjekk ikkje åleine, så mitt indre fekk kanskje ikkje tid og rom til å føre meg langt nok inn og ned i mitt eige sjølv til å få svaret på spørsmålet om kven eg på botnen er.
Eg trur heller ein må søkje svaret på kven ein er i kjelder utanfor det vårt ego seier vi er.
Hjå meg som truande er det naturleg å finne den kjelde i dei orda Gud har gitt oss, i kven Ordet seier vi, eg, er. Der finn eg at vi er unike og verdfulle i Guds auge. Så verdfulle at Han sende sin eigen son for å berge oss frå oss sjølve, kjøpe oss fri frå våre små eller store ego. I Han får vi møte oss sjølve slik vi var meint å vere av Han som gav oss livet. Vær i meg så er de verkeleg frie, sa Meisteren. Frie frå alt som bind oss fast. Skapte av han i kjærleik og til kjærleik.

Sæl er du når du får møte deg sjølv, og ikkje gløymer å ta vare på hjartet ditt.