Er dette ein røyndom i vår tid? Eg tykkjer heller at den store trenden hjå ein del samfunnsaktørar er at mennesket er skapt med auget vendt inn mot seg sjølv, og at dei kjempar for at gudsdimensjon må bort frå våre samfunn og tankesett.
Slik det hender kvart år når julefeiringa står for døra. Då dukkar det i media opp sterke innlegg mot alt som kan smake av forkynning i skulen. Der jula må tømast for kristent innhald, og borna må for all del ikkje få del i det som er opphavet til kvifor vi feirar jul.
Born som for få år sidan vart døypte med kristen dåp, og foreldre og fadderar lova å gi dei innsyn og opplæring i kristen tru. Vi lever i trua på at vi ikkje lenger treng himmelvende auge. For å omskrive svenske Stig Johanssoord litt; Alle dessa dagar som kom och gick, inte visste jag at livet .. var mera.
Må det livskriser til før mennesket oppdagar at det er skapt med himmelvende auge?
Vi har i mi levetid vorte velsigna med ein rikdom og ei tryggheit her i landet, langt borte frå det mine foreldre vaks opp i. Er det denne rikdomen som har gjort at vi vender våre auge inn mot oss sjølve, og ikkje mot himmelen? At vi meiner ... og trur... at alle dessa dagar som kom och gikk er sjelva livet... og ikkje noko meir.
I eit fjernsynsprogram eg såg, møtte eg ein mann som hadde vorte råka av ulækjande kreft, noko som førde han ut på pilegrimsvandringar i vona om at det skulle gi han fleire leveår. Og ute på vandringane sine oppdaga han at også hans auge var skapt himmelvendt. Han vitja alle kyrkjer han kom forbi på vegen, og i kyrkjebenkane der kom det ofte ordlause bøner frå hans sinn. Trass i at han ikkje ville kalle seg ein truande.
Eg møtte ein kvinne på mine vandringar. Ho såg ut til å vere høggravid, og eg undra meg over at ho gjekk pilegrimsvegen då. Men det var ikkje barn ho venta. Ho bar på ein stor ulækjande svulst. Oppvaksen i ein ateistisk stat skulle ein tru at ei pilegrimsvandring ikkje var noko val for henne, men i hennar livskrise var det hennar himmelvende auge som opna seg. Ho gjekk i bøn, i von, om at Han som var nær under vandringa ville la underet skje i hennar sjuke kropp.
Hjå begge hadde livkrisene dei var inne i, synt dei at der var noko meir å finne enn dei før hadde sett, at deira auge var skapte for å vere himmelvendte.
Men treng vi livskriser for å oppdage det?
Må vi vere så rasjonalistiske og materialistiske innstilte at vi ikkje kan opne oss for at der er meir enn vi kan sjå med våre auge og ta på med våre fingrar. At der er noko som vi berre kan sjå når vi opnar oss for trua, når vi let våre auge oppdage at dei er skapte for å vere himmelvende. Desse to eg nemnde fann det i stilla etter pilegrimsvegen, og det er når tanken på alt vi har å gjer stilnar, når dagen sitt strev stilnar, at Han kjem nær nok til å kunne opne våre auge for å sjå at det inste i oss er skapt for himmelvende auge. Mot vår skapar og livgjevar.
Sæl er du, når du ser vegen handlar om å vere i stilla ...., og stilla om bøn....., og bøna om å møte Far som alltid ventar på deg..
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar