Han står på den store plassen framfor den ruvande kyrkjefronten. Langt der oppe, øvst oppe på veggen, ser han Jakob stå. Her inne i kyrkja skal han finne Jesus sin læresvein, Jakob si grav, var han fortald. Han går opp trappene og inn dei store dørene, inn til det høglofta romet innanfor, vandrar fram skipet mot koret og alterveggen. Der var det ikkje pilegrimen Jakob han såg, men Jakob ridane på sin store, kvite hest, svingande sverdet over maurarsoldatar. Han såg det store røykelseskaret svinge høgt mellom tverskipa, framfor koret. Han såg pilegrimar flokke seg om prestane under messa for å få Herrens brød lagt på leppene. Han var ned i krypten og såg pilegrimar knele i andakt og bøn framfor sarkofaget bak gitterveggen. Han vandra rundt i den store kyrkja, steig inn i dei mange sidekapella, fyllte augene med gamle og vakre bilde og skulpturar, medan stemmer på mange språk svirra rundt han.
Kva tankar gjer han seg, pilegrimen frå det høge nord, her ved målet for si vandring? Fann han ro og andakt i sinnet her inne i det mektige og halvskume kyrkjeromet? Han var då framme. Målet var nådd, vandringa var over.
Underleg nok kjende han på ei tomheit. Er det over no, er der ikkje noko meir?
Rart. Etter seks år med vandringar og 150 mil etter vegen så skulle det vel ikkje vere det han kjende på?
Han går ut eit av tverskipa, ut frå den halvskyme kyrkja, ut i sola på plassen utanfor der menneske i mengd strøymer til og frå. Han har fått i vane etter vegen å alltid lyfter augene opp over kvar kyrkjedør han er ved, for der, over dørene, er der ofte gamle utsmykkingar å sjå, sokalla tympanum.
Så vel ut komen, vender han seg og lyfter augene. Og dei manglar ikkje her heller, bileta der oppe. Dei står på rekke og rad læresveinane og evangelistane, med Kristus i sentrum. Og under han, mellom scener frå langfredag og Jesus si nedfart til dødsriket, nede på søyla som skil dei to dørene inn til kyrkja, ser han igjen det kristussymbolet som har vore med han under heile vandringa, Chi Rho med alfa og omega på sidene, innanfor sirkelen som syner til Jesus sine ord på krossen, då han sa at oppgåve han var komen for, no var fullenda.
Men, vent litt. Noko er annleis. Alfa og omega har bytt plass. Omega er komen på venstre side og alfa på den høgre. Slutten er komen før starten.
Underleg. Kva tankar ligg bak endringa? Er ikkje vegen over? Er der eit framhald? Under det endra symbolet fell han i tankar over si eiga vandring på trua sin veg, frå barndomen si enkle tru, til no når han er langt oppe i åra.
Våre dagars pilegrimar, etter enda vandring gjer heimreisa kortvarig. Dei fleste kjøper seg ein bilett til tog eller fly, og ikkje mange timane seianare er dei heime att. Men då kyrkja vart reist, og steinhoggaren hogg dette tympanumet var der ingen slike snarvegar attende til heimstaden. Dei måtte bruke føtene og gå attende den same vegen som dei kom. Ikkje mange gjer det i dag. Han hadde møtte ein av dei nær Pamplona. Er det der løysinga på dette chi rho ligg, no kan han byrje å gå heomover att. Eller er svaret noko anna? Ligg svaret på det andelege planet? Handlar det om den andelege vegen?
Han hugsar å ha lest at ein tysk pilegrim og hadde stått undrande under dette symbolet der oppe over kyrkjedørene, og at han så hadde skrive at vegen hit hadde vore ei vandring mot Kristus. Då med alfa og omega på rett plass i symbolet. Men no når dei hadde bytt plass, så vart det for han starten på ei ny vandring, men no, ikkje fram mot Kristus, men vidare saman med Kristus. Frå omega og attende til alfa.
Tankane går attende til hans eiga vandring på trusvegen. Frå den enkle barnetrua, gjennom manndomen sine utfordringa og trusstormar, fram til han no som ein eldre mann står her med ei meir avklara og djupare tru på han som trussymbolet syner til. Kristus, den salva, som på krossen utbraut i sine siste minutt som Jesus frå Nasaret "Det er fullført". Kransen om ChiRho var vorten heil. Oppgåva han var send for, var utførd. Og så kom oppstoda frå døden og tronstiginga i Guds rike. Jesus frå Nasaret på krossen var vorten den salva Kristus på Guds kongsstol, han som er alfa og omega. Starten og slutten.
Vandraren står der under symbolet, åleine mellom alle dei andre pilegrimane, og veit at no byrjar den nye vandringa. Attende, ikkje åleine men saman med han som er alfa og omega.
Han kjem ihug nokre ord om at vegen alltid endar der den byrjar, og at den lengste vegen er vegen innover. Vandraren senker augene sine frå symbolet der oppe og finn seg ein plass på murkanten som omgir den vesle plassen utanfor dørene.
Der vert han sitjande å fylgje med på folkelivet på plassen nedanfor trappene, medan tankane hans sviv. Då kjem han ihug eit islandsk ordtak han eingong høyrde; Den lengste reisa gjer vi i vårt indre.
Vandraren sit der lenge. Folk går forbi, inn og ut av den store kyrkja, men han ensar det knapt. Så reiser han seg, lyfter augene endå ein gong mot symbolet der oppe før han vender seg og går ned trappene mot gatene nedanfor for å finne ein stad som har mat å by ein svolten vandrar.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar