Tomas

Det var ei fasinerande preiketekst i gårsdagen si gudsteneste.
Om læresveinen Tomas som ikkje var der saman med dei andre då Jesus synte seg for dei etter oppstoda. Og som difor ikkje greidde å tru på det han høyrde dei fortelje.
Kanskje var han tilstades då Jesus sin døde kropp vart lagt i grava. Jesus sin skamerne og spydstukne kropp. Og døden sin realitet kjende han godt. Sjølv om den tome grava nok sette igong ei rad spørsmål hjå han, så høyrde ikkje oppstode frå dei døde med til dei naturlege forklaringane på den tome grava hjå han. Han ville i så fall ha handfaste bevis, ved å få sjå og å få ta på den oppstadne.
Det er som om vi skulle lese dagens sine debattar om det same emnet.
Jesus si oppstode er ulogisk. Den kan ikkje ha hendt då døde er døde.Der må finnast ei anna og logisk forklaring.  Ei anna grav han vart flytta over til. Eller så han var ikkje død men vart teken ned av krossen levande og flytta til ein løynd stad for å kome til krefter att.
Dagen sine moderne teoriar om at oppstoda er oppdikta eventyr er ikkje av ny dato, Dei kan vi lese i skrifter alt frå det første århundret.
Slik sett finn vi mange Tomas'ar med liknande standpunkt til oppstoda ned gjennom soga.
Men Tomas får sjå - og møte - og standpunktet hans vert brått endra frå krav om bevis, til tru og overbevisning om at det utrulege verkeleg var sant.
Og det store spørsmålet vårt vert; klarer vi å ha tiltru til det dei som såg og opplevde den oppstadne fortalde,