Drama i stein (2)

 

Om kvelden når tympanumet vert lyst opp av eit varmare lys enn dagslyset, stig scenene oppe veggen fram på ein annleis måte. Og sidan eg ikkje skjøna eit einaste ord av presten si fortelling, måtte eg søkje andre kjelder for å skjøne kva det var eg såg.
Og då syner det seg at det er ikkje den siste domens dag eg ser skildra.  Innhaldet fortel noko heilt anna enn eg trudde då eg stod nedanfor tympanumet og såg opp på alle skikkelsane der oppe.
Eg må flytte meg attende nokre hundre år, til då det vart laga i dei første åra av 1100-talet. Til dei åra og den teologien som då var rådande. Og då, som no, vart teologien tolka inn i den aktuelle politiske situasjonen.  Og den er ein del av det som vert skildra oppe over dørene.

Men det er fleire som ivrig fylgjer med i kva som skjer under dei. Det er nesten berre nasene, augene og fingrane som syner der dei nyfikne kikar fram fra frå baksida av sceneteppet. "Dette er noko som til og med englar lengtar etter å sjå inn i " (1.Pet.1.12) Dei er englar, 14 i talet.  Sceneteppet er delt i to, og engelen på toppen hald dei to delane saman.


Sceneteppet er det som vart kalla firmamentet, himmelen med sol, måne og stjerner, som er rulla saman.
La meg gå litt nærare ein av dei, der han held  himmelen mellom hendene sine. Han kikar nyfiken fram, og ventar på det utløysandet ordet, Men enno er det ikkje klart for sceneskifte. Enno er det notid. Sceneskiftet ligg i framtida. Når
 " Himmelen skal rivne og rulle seg saman som ein bokrull." (Joh. Openb. 6.14) 
På scena nedfor ventar dramaet på si fullending. Då først vil det hende.