Tru

Eg reknar i grunnen med at tenesta mi i kyrkja den norske som prestevikar, høyrer fortida til. Men så er det ei anna kyrkje som stundom spør om eg ikkje kan tenkje meg å vitje dei. Og det har eg enn så lenge sagt ja til. Men ved gudstenester står ein ikkje fritt til å velje kva tekst ein vil tale over. Då er det fastlagt kva tekst som skal nyttast. Då hadde emissærane det enklare før. Dei valde nok sine tekster ut i frå kva som høvde dei der og då.. No handlar teksta mi  mellom anna om tru.    Det er læresveinane som spør Jesus om å få meir av den.  Og for å finne ut kva det er, går eg inn på verdsveven, på Wikipedia, for å sjå. Og kva finn eg om tru? Ingen ting. Forunderleg. Tru er då eit så sentralt omgrep i alle verdsreligionar, ja også utanom religionane si verd, at eg venta å finne artikkel på artikkel om det der. Men, nei.   Men rett skal vere rett. Legg eg ein å til framfor tru, så dukkar det opp fleire artiklar.    Kva er så tru?   Det er pantet på det vi vonar, og provet på det vi ikkje ser, står det i Hebrearbrevet.    Javel ja.  Er ikkje det litt flytande.  Det kan då vere så mangt både det vi vonar på, og det vi ikkje ser. Det er vel kanskje derfor at det vert så ulikt frå person til person kva tru den enkelte har. Trua er eit pant og eit prov stod det. Eg trur at eg må ta med ordet tillit.    Utan tillit vert det inga tru -- trur eg.