Snart no

Snart no, så er vi fire vandrarane igjen undervegs mot Santiago de Compostela. På den siste etappen mot målet.

Eg har ofte fått spørsmålet desse åra om korleis det opplevast å gå Jakobsvegen. Og om kva det har gjort med meg og trua mi.

Det er berre å vedgå. Eg har ikkje fått ei einaste stor åndeleg oppleving. Derimot kan eg vere samd med den franske pilegrimen som samanfatta vandringa si slik: manger, marcher, laver, manger, dormir, manger, marcher.

Det er på godt norsk; ete, gå, vaske, ete, sove, ete, gå...

Det høyrest slitsomt og einsformig ut, men likevel har dette einsformige perler gøymt i seg som gjer at eg drøymer meg attende til vegen lenge etter at vandring er over.



 I 2010 gjekk vi frå Pamplona og nokre mil forbi Burgos. For meg var det ei slitsom og smertefull vandring det året. Hausten før hadde eg vore gjennom eit inngrep i hjartet, og eg har seinare fått vite at det var ettervirkningar frå det inngrepet som førde til smertane mine. Men trass i det, har eg mange gode minne også frå vandringa det året.

På veg inn til Najera kom vi forbi ein høg betongvegg som skjerma ein fabrikk. På elementa i veggen stod det skrivne nokre vers. Først på spansk, og så ei tysk omsetting. Eg tok bilete av dei tyske orda.

Og her ein dag fann eg ei norsk omsetting av versa på verdsveven.

Det er ikkje få pilegrimar som har sett desse versa som var skrivne av ein spanjol, Eugenio Garibay Baños for 20-30 år sidan.

Her er dei i Sven Aasmundtveit si omsetting.

Støv, gjørme, sol og regn,

det er Caminoen til Santiago.

Tusenvis av pilegrimer

og mer enn tusen år.

Pilegrim, hvem kaller deg?

Hvilken skjult kraft drar deg?

Ikke stjernehimmelen

eller de store katedralene.

Det er ikke Navarras mot

eller vinen fra Riocha.

Ikke sjømaten fra Galicia

eller Castillas sletter.

Pilegrim, hvem kaller deg?

Hvilken skjult kraft drar deg?

Det er ikke menneskene langs Caminoen

eller landsbylivets sjarm.

Det er ikke historien og kulturen,

det er ikke hanen i La Calzada

eller palasset til Gaudi,

eller borgen i Ponferrada.

Jeg går forbi det hele,

og gleder meg over å se det,

men stemmen som kaller meg

rører ved noe dypere i meg.

Den kraften som driver meg,

den kraften som drar meg,

kan jeg ikke forklare.

Bare Han som er over oss,

kjenner den.