Romjul

I dag er det stille på fjorden. Der er inga båre som reiser seg med sin kvitskummande topp. Vinden og stormen er reist vidare innover fjella mot aust.
For mange her ute mot nordvestkysten vart det ei heilt annleis romjul enn forventa.
Juleorkanen utretta stor skade med si vindfulle framferd utover kvelden og natta første juledag.
Hus vart øydelagde, skog lagt ned, båtar knuste, kraft og telenettet forsvann. Mange har enno ikkje fått kraft og telefon att, endå det i dag snart er 4 dagar han rasa forbi oss. 

Denne løa stod i nabogarden til der eg vaks opp.  Den har stått over mange stormar før, men denne gongen måtte ho gi tapt. Ho vert nok ikkje bygd opp att på nytt. Og då er dagane for Jørnløda over. Eit landemerke på Sætre er på veg inn i soga.

Media diskuterar denne juleorkanen som om den skulle vere den første i lang rekke av stormar med aukande styrke. Med årsak i forverra, og menneskeskapt, klima.
Men eg trur folket her ute mot storhavet veit at dei sterke stormane alltid har vore her, og vil alltid kome att. Med jamne, eller ujamne, mellomrom. Denne gongen gjekk det 20 år sidan siste gong ein slik orkan for over oss. Det var nyårsorkanen, 1.januar i 1992.
Men det rare er kor raskt vi i vår mediatid, gløymer dagane som var for nokre år attende. Og gløymer å ta med oss dei erfaringa vi vann sist uværet for over oss. I staden trur vi, og meiner, att alt skal gå på glatte skinner inn i framtida. Og vert overraska når det ikkje gjer det.
Meg synest årsaka til  alle straum og telebrota å ligge i at nokre etatar har teke litt for lett på kva som kan hende når uvær bryt inn over landet. Har dei vore så opptekne av å tene mest mogeleg av pengar at dei har gløymt å sikre leidningsnettet mot det som kan øydelegge linjene? Til dømes fallande tre.