Nullpunktet

Så nådde sola nullpunktet tidleg i dag morgon. Heretter går det oppover att.

Mot vår og sommar. Sjølv om hardaste vinteren framleis ligg på vent.

Men om været står meg bi og det er klårvær når eg leitar fram den nye årskalendaren den 1.januar, vil sola kike fram ei lita stund der trea møter Sandhornet i venstre biletkant, når klokka går mot 2 på ettermiddagen.

Vel, det er kanskje ikkje sola som når nullpunktet, men jorda si bane rundt sola som er årsaka til solsnu eller vintersolverv som det i grunnen heiter.

Dette vendepunktet i årssyklusen har vore feira av menneskeætta langt attende i tida. Kanskje var det denne feiringa som er årsaka til at kyrkja i si tid valde å legge feiringa av inkarnasjonen sitt under til denne tida. Og det endå ingen kan tidfeste når det hende, at Han som er Guds bilete på jord, Jesus, Maria sin son, vart fødd i Betlehem.

Inkarnasjon, det at den evige Gud, ikledde seg kjøt, og vart menneske i barnet i krubba.

Det er nok svært sannsynleg at det ikkje hende ved solsnu, men heller ved ein av dei to stor jødiske høgtidene, påske eller lauvhyttefesten.

Men når tidspunktet ikkje er kjent, kunne kyrkja valgt eit betre tidspunkt enn nettopp solsnu?

No når heile naturen, ja alt,  vender seg mot lyset som kjem med aukande kraft for kvar dag.

"Ein kvist skal skyta opp  frå Isais stubbe, og eit skot frå hans røter. Herrens ande skal kvila over han, ein Ande med visdom og forstand, ein Ande med råd og styrke, ein Ande som gjev kunnskap og frykt for Herren. ---- Den dagen skal Isais rotskot stå som eit banner for folka. Folkeslag skal søkja han, og hans bustad skal vera herleg."  Jesaja 11.