Blåtimen

Framleis er det mørkret som rår utanfor mi stovedør. Sjølv sit eg i i lunt innanfor døra, medan det er vinden og regnet som rår grunnen ute. Men eg kan sjå at dagen er på veg. Over lysa frå hus og veg kan eg skimte at fjellbryna er på veg til å stige ut av nattemørkret. Den blå timen er på veg, slik at han var der i går kveld då eg festa denne augneblinken til databrikka.

Då dukka det opp dette vesle verset om stunda, eller "Stønna" som det heiter på av Hans Ludvig Fredheim sit mål. Kven han er veit eg ikkje, men etter orda å døme, må han høyre til på dei flate bygdene austanfor.
Eg tykkjer han har noko viktig å seie oss i vår travle førjulstid.

 "STØNNA"
Ta vare på stønna, slæpp a inn når'a banker på.

Rødd plass åt dekk midt i søktna, før stønna er her og nå.

Læt a sætta seg litt nedpå, uansett åssen a er.

Nåe har a å gi deg, det er dæffer hu er her.

Ta godt vare på stønna, og takk før den tida hu satt.

Før akkurat dænna ene, hu kjæm æller att.

Du trudde lenge at stønna var nåe du skulle få - bære du engong vart færdig med dæ du drev på med.

Du fekk æller tid tell å åpne de gonga da hu banke på, og skjønte før sent at stønna støtt er her og nå....