Juleorkan

Tredje juledags morgon.

Normaliteten er attende, og takk for det.

Værmeldarane melde uvær  i julehelga, og dei fekk rett.

Julekvelden gjekk med gudsteneste, god julemat og familefest for store og små.

Juledagen rann. Framleis med bra vær og julemiddag og familiekos i vår vesle stove. Ekstra triveleg å ha vesle Ramona Mariell i mellom oss, i hennar første jul.

Men når mørkret seig på, og gjestane forlet, auka vinden på. Ut på kvelden vart lyset brått borte, og vi måtte tenne lys i alle våre rom.

Resten av kvelden  sat vi i blafrande og koseleg gult lys. Over fjorden lyste det enno ei stund av elektrisk lys, men så slokna det også der. Det siste vi såg vart borte, var lysa inne i sentrum. Så forsvann også dei og mørkret låg over bygda i julenatta. Berre svake lys frå mange stovevindauge  tindra ut i kvelden.

Ute auka vinden på. Lyden av den vart sterkare, men mørkret gøymde kva den førde med seg. Berre otten for kva den kunne gjere var der.

Det vart nokre turar ut om døra for sjå om garasjen framleis hadde taket på. 

Det vart nokre rare timar. Alt det som ein har rekna som sjølvsagt var borte. Elstraum, radio, telefon og internett. Eg var isolert i mi stove utan den moderne tid sine kontaktmuligheiter ut. Og ute rådde møkret. Berre lysa frå bilar som køyrde att og fram etter vegane var å sjå.

Juleorkanen var over oss. 20 år ettar att nyttårsorkanen herja  nordvestlandet. 

Over midnatt roa vinden seg, og når dagslyset kom andredagen, kunne vi sjå kva den hadde utført kvelden før. Hus som var flytta frå sin stad og øydelagde, tak som hadde vorte skadde, og rotvelte tre. Men heldigvis, ingen personskade.

Elstraume kom først ut på ettermiddagen, og telenettet først seint ut på kvelden. Då fekk eg endeleg kontakt med mine døtre i nord og sør, og fekk høyre kor stoda var hos dei.

Denne morgonen låg eg i senga og høyrde på ulinga frå ein ny storm fare forbi, men normaliteten er attende i stova.

Radioen er oppe og går, avisa er i hus, og morgonkaffien er kokt.

Og dei siste, ute på øyane, fekk elstrumen attende desse morgontimane.

Dei har hatt ein stri jobb dei som har reparert elnettet, desse juledagane.

Sjølv sit eg og pikkar bokstavar inn på bloggen, og undrar meg på kor sjølvsagt vi tek, og kor avhengige vi har vortne av desse moderne hjelpemiddela på nokre få generasjonar. Og kor lite det skal til før vi står der hjelpelause. Nokre har ikkje eingong ein omn til å fyre opp i mot kulden, om straumen brått vert borte.