Veten

Vel heime etter gudstenesta hadde eg sett meg vel tilrette i sofaen for å nyte ettermiddagen i fred og ro. Men så er det at telefonen ringer, og før eg rett får sukk for meg, er eg på veg for å klatre opp på Veten. 592 m.o.h.
Det er dotter mi og hennar mann som igjen har rive meg laus.
Veten, eller Liaveten, ligg i vestenden av Ørstafjorden og sett frå fjordbotnen stengjer den utsynet vestover.

Klatring?
Den er ikkje noko vanskeleg fjell å kome opp på, men-- å fylgje råsa frå Eidheim og opp--- opplever eg som klatring opp knaus etter knaus.
Idag rann det også mykje vatn i råsa, etter regnet siste døgnet.
Dei to andre måtte nok vente på meg nokre gonger, så eg kunne få roe ned pusten igjen.
Men endeleg dukka toppen, med varden på, opp framfor meg.
Eg var i mål.


Det er vidt utsyn frå Veten.


Både sørover Dalsfjorden, og mot Helgehornet som har gøymt seg i ein skoddedott.


Utover Rovdefjorden mot Stadt, og øyane på Ytre Søre Sunnmøre.


Og innover Ørstafjorden og fjella som kransar den. Og heilt i det fjerne, Hjørundfjordfjella.