Eg fann dette biletet i arkivet mitt i går. Det vart teke 14. oktober i 2005, klokka 10.22.
Det er eit dramtisk bilete lyset teiknar. Mørke skyer og eit mørkt landskap. I kontrast til det lyshavet som sola skaper der hennar strålar bryt seg veg ned gjennom ei opning i skyene.
Eg fyller år i dag, byrjar å verte ein eldre mann, sjølv om eg ikkje vil innrømme det.
Eg held meg til det eit barnebarn sa ein gong: "Nei, morfar er ikkje gamal. Han byrjar berre å dra på åra".
Takk for det, Olav. Det er dei som held meg ung. Borneborna.
Men det står ikkje til å nekte at neste år, om Gud let meg få oppleve det, så er eg komen over på 70-talet.
Det kan nok vere lett å oppleve åra framover litt som biletet over. Når helsa sviktar og dagane vert tunge og lange.
Sjølv vonar eg å få halde meg så lenge som mogeleg midt i lyshavet frå sola sine strålar, saman med mi kjære, og mine kjære.
Men det er nok litt opp til meg sjølv og, korleis dei vert opplevde dagane framanfor.
Eg opplevde det på turen til Helgehornet for eit par dagar sidan, når eg kjente på kor sliten eg vart, at korleis vegen vidare skal verte det har eg mykje av ansvaret for.
Det er ikkje alt godt som kjem av seg sjølv.
Men idag let eg framtid vere framtid, i dag skal skal eg nyte den siste årmåldagen der eg framleis er på 60-talet, saman med mine kjære.
Og så vonar eg sola får høve til å lyslegge fjell og fjord i bygda her vest denne dagen.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar