Biletet er av min bestefar.
Fødd på slutten av 1860-talet og var nok i byrjinga av 60-åra då biletet vart teke.
Han opplevde store endringar i sine leveår, bestefar.
Dreiv ein liten gard i sommarhalvåret, og om vinterane drog han på fiske ute på øyane.
Han fekk oppleve overgongen til vår moderne tid, med motoren og elektrisiteten sin frammarsj.
I hans leveår vart bygda omskapt frå eit jordbrukssamfunn til eit industrisamfunn.
I dag er eg nokre år eldre enn min bestefar var på biletet.
Eg har og opplevd store endringar i teknologisk utvikling, og kan reise jorda rundt på kortare tid enn han brukte på å reise til Lofoten på fiske.
Bygda er no ei etterindustriell bygd, der handel og servicenæring har fått fokuset.
Rekna han seg som ein eldre mann då, i midten av sine 60-år?
Eg trur helst han hadde brukt ordet gamal om seg, sjølv om han framleis hadde omlag 20 leveår att.
Og eg, reknar eg meg som gamal i slutten av mine 60-år?
Eg brukar nok heller ordet "eldre" om meg.
Sjølv om det til tider kan vere vanskeleg å ta inn over meg røyndomen av det ordet.
Opnar ordet eldre for oss i min generasjon ein fridom til å leve ut vår eiga rastløyse?
Eg har då framleis ikkje vorte gamal, meiner eg.
Eg vil vere ung, kjenne meg ung, kle meg ungt.
Ikkje gamal enno nei, eg vil nok helst vere ein eldre, ein ung eldre, i mange år enno.
Ein vert tidsnok gamal.
Der er stadig nye opplevingar som ventar på meg bak neste sving av livsvegen.
Når vil eg så vere eldre nok til å kalle meg gamal?
Den svaret er gøymt i framtida.
Kanskje skjer det først den den dagen då roa senkar seg, og jaget etter stadig nye opplevingar endar?
Når eg ikkje kan anna enn berre ta imot det som kjem, kva det så er.
Det eg får opp i fanget utan å jage etter å finne det, eller nå det.
Når eg er gamal nok til å sjå at graset er ikkje grønare på hi sida av gjerdet.
At den lukka eg jagar etter, den ligg og ventar rett fram for føtene mine.
Kanskje min gamle bestefar hadde ei større ro, ei ro som eg, den eldre, saknar?
Det er mogeleg ho har eit poeng det er verdt å tenkje over, kvinna som skreiv verset eg fann i eit gamalt blad.
Eg vil vere gamal.
Ikkje eldre.
Kva er det?
Eldre enn...
Eldre enn kva?
Nei, eg vil vere gamal.
Det er eit godt ord.
Eit ord med framifrå meining og tradisjon.
Eg likar det.
Og så høver det så godt
Som protest mot alt jåleri
vi gamle må strekkje oss etter.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar