Skodde

Så sit eg her att med data'en på fanget.
Det er morgonstilt i stova. Avisa er lest og første koppen med kaffi tømd.
Og ute er det sommar.
Skulle i alle fall vere det.
Det er ikkje SÅ gale, seier mi kjære.


Nei det er ikkje så gale.
Eg hugsar sommarar då det var slik. Dag etter dag, Veke etter veke.
Sommarar då vassmagasina fløymde over, og alle elvar gjekk flaumstore sommaren igjennom.
Det var verre.
Det er berre det at eg går og vonar på noko betre enn dette grå loket som no ligg over bygda.
Eg har sett halve Norge, sa turisten. Det Norge som var under skodda.

I går fekk vi helsing frå Sogn. Med bilete av solbadande born på stranda ved fjorden.
Sjølv sat eg og venta på at dei lova blå flekkane på himmelen skulle dukke opp, men dei kom ikkje. Og no ligg det grå enda lavare enn i går.
Enkelte skoddeskyer på kysten, melde værmeldaren i går kveld.
Dei er stabile dei skyene.

Det er ikkje så gale, sa mi kjære i går kveld. Og for å muntre meg opp, fortalde ho meg korleis været og temperaturen hadde vore siste månaden.
Vel, det var ikkje så ille som eg meinte å hugse, men kva hjelp er det i det når eg vonar på sol og varme no?

Men i dag er det 1.august.
No kjem sommaren, fortalde ei nettavis før helga.
Ja, eg får leve i vona at dei får rett i sin spådom.
Og kjem han ikkje no, så kanskje neste sommar vert slik som eg drøymer om.
Men, eit kvart galt vert det vel då og.

Men no er det tid for frukost med mi kjære, og om litt, mandagskafe med vener.
Og over meg høyrer eg lyden av springande små føter.
Livet er ikkje så verst, likevel.