For mange var den særleg nær i dag, sidan dei i dag, inne i kyrkja, høyrde namnet på ein som stod dei nær verte lest opp. Ein som døden hadde teke frå dei i det siste året.
Helgemessesøndagen har smerten av saknet i seg, men den kan og ha noko som er heilt annaleis; og det er Håpet.
Håpet om at døden er ikkje det siste, håpet om at der er noko meir, at vi ein dag skal møtast igjen, vi som døden har skilt frå kvarandre.
Paulus skriv i korintarbrevet om kva Jesus si oppstode frå død og grav påskemorgonen då han sigrande gjekk ut av grava, ut i den nye dagen betydde, og verknadane av denne sigeren for oss, og så konkluderar han slik;
"Død, kvar er din brodd, død, kvar er din siger. Gud vere takk som gir oss siger" – og vi kan legge til …og håp, "…..ved vår Herre Jesus Kristus."
Johannes openberring er på mange måtar eit spesielt skrift. Det høyrer til i ei skrifttype som er kalla ei apokalypse, Det vil sei at det skildrar noko som enno ikkje har hendt, eit skrift som openberrar framtidige hendingar.
I dei første versa av kap 21 møter det oss ei tekst om ein dag der framme, ein dag som enno ikkje er.
Ein underleg dag, ein dag som vert heilt annleis enn alle andre dagar.
Der står mellom anna at Gud reiser seg frå kongsstolen og seier at no gjer Han alle ting nye, og at Hans bustad skal vere hos menneska.
Bibelen opnar med å fortelje om ein dag, eit tidspunkt langt attende i tid, ja før tida tok til.
Då der ingen ting var, berre mørker,
Det første ordet i den hebraiske Bibelen er Bereshit, og det tyder; begynnelse, start
I opphavet er det omsett i vår Bibel, på engelsk heiter det; in the beginning.
Så då står det-- "I starten skapte Gud himmel og jord. Jorda var aud og tom, og mørkret låg over havdjupet."
Vitenskapen snakkar om denne hendinga som The Big Bang; det store smellet.
Det er i grunnen berre ulike uttrykk for det same, den einaste forskjela er at vi som trur, vi ser ei Guds hand i det som hende. Derfor står det vidare; "Guds Ande sveiv over vatnet. Og Gud sa; det verte lys. Og det vart lys." Og då, då tok tida til.
Johs. openberring 21 er det nest siste kapittelet i Bibelen, og der høyrer vi igjen, som i Bibelens første ord, at Gud let sitt skaparord lyde og at han nyskaper himmel og jord. At Han seier: Sjå eg gjer alle ting nye.
Og då vil noko nytt ta til, og der er vårt håp.
Vi lever våre liv bundne av tida. Vi leve i tida som starta med The Big Bang, eller skal vi sei; Då Gud sa, Det verte lys.
Vi har ei tid som er eit no. Den som er akkurat i denne stunda. Men vi har også ei tid som er forbi, og ei tid som enno er framtid.
Men Gud er utanfor vår tid.
Hos Gud er det æva som er.
Hos Gud er det alltid … no.
Jesus sin siger over døden påskemorgon, braut dette tida sitt band. Men dette brotet er endå ikkje synleg for oss, fordi vi lever her i tida og er bundne av tida si rytme,
Dag fylgjer dag og år fylgjer år.
Våre kjære som har gått bort. Dei har gått ut av tida og inn i æva.
Deira lekam kviler i grava, men deira ånd og sjel er hos Gud.
Slik det kjem til uttrykk i ei verselinje i songen "Ein fin liten blome."
"Lat lekamen kvile med fred i si grav, mi sjel ho er heime hos Gud."
For dei er ikkje orda i Johs.op. 21 framtid. For dei er alt i æva sitt --- no,
i æva der det ikkje er fortid og heller ikkje framtid, der alt er eit .. no.
Det er for oss, vi som er att i tida, at det som Johannes fortel om, kan synest å vere framtid.
Derfor får vi denne tanken som kan vere så underleg å fatte:
At det samstundes er eit; alt no .. hos Gud, og eit enno ikkje… hos oss.
Så let Johannes sin visjon oss sjå inn i dette som for oss endå er framtid.
Og korleis er det der hos Gud?
Johannes høyrer orda kome frå kongsstolen:
Sjå, Guds bustad er hos menneska. Han skal bu hjå dei, og dei skal vere hans folk, og Gud sjølv skal vere hos dei.
Dette fortel oss at denne nyskapinga som Gud gjer, den forandrar alt vi er kjende med.
Den første skapinga som vi er så vel kjende med, sidan vi lever i den, den vart ikkje slik som Gud ville det. Bilete vi har av syndefallet fortel oss det. Gud ville det godt, men det vart planta eit frø av det vonde inn i det Gud gjorde, og resultatet kjenner vi så alt for godt til.
Og vi har høyrt spørsmålet, og kanskje har vi sjølve spurt det.
Kvifor let Gud det vonde skje? Kvifor grip han ikkje inn i vår verd og stansar alt det vonde som herjar vår vesle klode?
Svaret har vi ikkje, fordi Gud er Gud, og Gud sine vegar er hans vegar og ikkje våre. Men kanskje kan vi finne eit svar i dette "alt no, men enno ikkje…"
Det har skjedd; Gud har stansa det, det har berre ikkje vorte virkeligheit i tida. For Jesus kom til oss, og han døde for å forsone verda, oss, med vår skapar, og han vann ved krossdøden og oppstoda. Sigeren er vunnen alt no. Men endå er det gøymt for våre auge, for endå lever vi i tida, den første skapinga si tid. Men i trua kan vi gripe det og ta det til oss.
Og vi har fått ei tid til å gjere godt. Til å vise kvarandre kjærleik og omsorg. Til å la det gode vinne fram i oss.
I bergpreika sa Jesus: "De er saltet på jorda, de er lyset i verda."
Det er det Gud ber oss om å vere medan vi ventar på at den nye dagen skal bryte inn over oss. Den dagen då tida stansar og æva bryt inn over oss.
Slik det no er på den andre sida av døden sitt forheng. Der det nye alt har brote inn.
Der er Guds bustad mellom menneska… alt no..
Der renn det inga tåre meir, og døden finst ikkje.
Der er det ingen som sørgjer, og ingen skrik høyrest, og all pinsle er borte
For Han som sit på kongsstolen seier; Sjå, eg gjer alle ting nye!
Og Johannes høyrer, Sjå Guds bustad er hos menneska, Han skal bu hos dei, og dei skal vere hans folk, og Gud sjølv skal vere hos dei. .
Han skal vere deira Gud. Han skal tørke kvar tåre frå auga deira, og døden skal ikkje vere meir, og ikkje sorg og ikkje skrik og ikkje pine. For det som før var er borte.
Og Johannes seier; Og han som sit på trona sa til meg; Sjå eg gjer alle ting nye.
Så sa han til meg: Det har hendt! Eg er Alfa og Omega, opphavet og enden. Eg vil gje den tørste å drikka av kjelda med livsens vatn utan betaling. Den som sigrar skal arve dette, og eg vil vere hans Gud, og han skal vere mitt barn.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar