Eg har leita fram pc'en medan eg ventar på songtimen i radioen. I dag er det ein av bygda sine eigne som skal vere gjest. Arne Ola. Det skal verte triveleg høyre han og songvalga hans.
Og i tillegg er det farsdag. Så tillukke med dagen, alle fedre.
Vi får nyte han så lenge vi kan, for etter som eg les i bladet, er det ikkje sikkert kor lenge våre fagre medvandrar gjennom livet har bruk for oss til å vere fedre. Dei vil greie seg sjølv utan vår medverknad, stod det skrive.
Skal tru om det vert ei betre verd, då?
Mi tru er no at vi treng både ei mor og ein far.
Nokre tv-program siste åra der born, som har leita etter sin ukjende far, har fortalt om sitt sakn etter å vite kva røter dei er runne frå, har styrkt meg i den trua. Det har ikkje noko med at dei ikkje har hatt gode heimar, men meir ei kjensle av at der er røter som treng å finne sine feste.
Du som fekk dei store syner
av dei bratte fjell og brynér
og av vide ville hav.
Austpå i den stille skogen
vart din tanke djup og mogen
som du meg i hugen gav.
Dine store syner slokna
medan sjølv du kvarv og krokna
under livsens tunge krav.
Når di von i røyning rakna,
nye voner vaks og vakna
som du meg i hugen gav.
Gjeve Gud eg kann med æra,
tanken fram i livet bera
som du sjølv i barmen bar.
Under bør av år du bogna,
just fordi eg kunne mogna;
takk og æra, gamle far!
Kvar ei von som i deg veiktest,
atter ny ho i meg kveiktest;
evig ung din tanke var.
Kvart eit hugsviv som du hyste,
longe i mi åsyn lyste;
takk og æra, gamle far!
Så i dag vil eg ære mine fedre. Min farfar kjende eg såvidt. Han døydde då eg var sju år. Han var småbrukar på ein liten sunnmørsgard der son hadde fulgt far så lenge ein kjenner til. Min morfar var og odelsgut på eit lite småbruk, men han måtte amputere ein fot i ungdomen, og med det var det over og ut for bonden. I staden vart han lærar. Utdanna i Tromsø. Var så lærar i Alta før han kom attende til heimbygda. Først som omgangsskulelærar før han vart lærar i heimegrenda. Diverre døydde han frå kone og ein stor barneflokk medan mi mor endå var ungdom.
Min far var yngste son, så han vart skreddar, og seinare møbelarbeidar, i tillegg til å vere ektemann og far. Hjartesjuk vart han tidleg, men trass i fleire infarkt gjennom åra fekk vi ha han mellom oss til han var 80 år.
Og det er eg djupt takksam for.
Det er ein rikdom å ta med seg i livet å kjenne si ætt, vite kven dei var, dei som gjekk føre og vite kva deira liv og erfaringar var.
Og snur eg meg andre vegen og ser framover, ser eg nye ættleder vekse opp. Born som vaks opp og sjølv vart mødre og fedre til nye ættleder. Dei som i dag er våre borneborn.
Så til lukke med dagen fedre. Gi dine born det beste du har å gi dei, deg sjølv, så vil dei minnast deg med glede og takksemd.
Biletet er av min far, og versa er Tore Ørjaseter sin hyllest til sin far som kom frå bratte Geiranger til skogane i Sjåk.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar