Treng vi ei ny kyrkje?

Så har vi fått endå ei kyrkje(kyrkjesamfunn)i Norge.
Vi trong kanskje det?
Men likevel. Eg har ein liten tvil inne i meg. Har vi verkeleg bruk for å splitte Guds kyrkje endå meir?
Kvifor må vi vere slik samansette at når små meiningar skil oss, då må vi forlate vårt tidlegare kyrkjesamfunn for å skipe eit nytt for dei rettruande?
Bagetaliserar eg problemområda no?

Det har fylgt Kristi kyrkje som ei mare frå dei tidlegaste år, dette.
De må vere eit, sa Jesus, men --.
Først var det dei med jødisk rot, grunnstamma, som måtte ut.
Så var det dei i aust, dei austortodokse, som ikkje trudde rett nok og vart kasta ut av det gode selskap. Så kom turen til dei gresk-ortodokse og dei romersk-katolske som skilde lag over eit ord. Men det var først med Luther og Calvin det vart skikkeleg fart på skilsmissene.
Er det eit Tuppen og Lillemor-syndrom som rir oss?
Kva er det for eit vitnemål alle våre skilsmisser, all vår ueingheit, gir?

Eg undrar meg på korleis det vert i Guds rike eingong, når vi ikkje kan vere saman i trua medan vi endå er her på jorda?
Vert det kanskje slik som vitsen fortel, om han som kom til himmelen og vart synt rundt av St. Peter. Og då han undrast på kvifor røystene som strøymde ut gjennom dei stengde dørene inn til dei mange roma, var så ulike. Så fortalde Peter at grunnen var alle dei ulike kyrkjene. Dei kunne ikkje vere saman om ein lovsong, men måtte ha kvar sin.

Den koptiske biskopen Matta Al-Misskin har skrive ei lita bok som heiter "Einskap gir liv". Der han ber om at vi truande må byrje å arbeide for å få bort det som skil. Arbeide for einskap mellom kyrkjene igjen, slik at Jesus sine ord om at vi alle må vere eit, igjen må verte røyndom.
Desverre er det visst enno ein lang veg å gå før vi er der.