Blømande lyng

Der er mange teikn i naturen som fortel at årstidene har sine vekslingar.
Eit desse teikna står lyngen for. Når lyngen byrjar å raudne i toppen, veit vi at sommaren er på hell og hausten står for døra.
Og når den etter nokre veker misser den skarlagsraude fargen og vert brune i toppen, då er det klart for ei ny veksling i årstidene. Då er det vinteren som snart bankar på.



Naturen har mange blømande ansikt. Kvitveisskogen, dei gule løvetannmarkene, dei fiolette engkarseengene. Men ettersomaren og hausten sine raudnande lynglier står ikkje noko attende for dei andre.
Når lyngen lyser i sola med sin skarlaksraude farge, då er det mellom det vakraste eg kan sjå.

Vår første vandring på pilegrimsvegen gjekk om hausten, og vi var oppe i fjellet.
Og der, langs vandringvegen i Frankrike, blømde lyngen.
På veg ned til Roncesvalles på sørsida av Pyreneane, blømde lyngen jamvel i fleire fargar.



Sist søndag gjekk vi mellom gravene på kyrkjegarden. Mange av gravene hadde vorte stelte for Helgemesse, Alle helgens dag. Og igjen var det blømande lyng som pynta gravene.
Åse Marie Nesse fortel om si mor og lyngen, og orda henner minner meg også om mi eiga mor.
Ho framheva ikkje seg sjølv. Ho valde heimen og familien som sin karriereveg i livet.
Ho var ei kvinne som likna "lyngblomen som berre veks i naturleg velvilje
år etter år, uvitande om sitt eige verd." Ho var mor.
No kviler ho på kyrkjegarden.

Av alle blomar valde du lyngen
ein bruksblome, trufast og iherdig
tett som eit teppe under foten

aldri høgrøysta som rosene
hofferdig som liljene
eller sårbar og sart som fiolen
og utan tusenfrydens rosa koketteri

lyngblomen
berre veks i naturleg velvilje
år etter år, uvitande
om sitt eige verd

Av alle blomar likna du lyngen
i seinsommartider
og nå, i din tidlege vinter
har du ein aura
av lilla og sølv