Mandag. Volda og heim

Idag skulle eg forlate Trondheim, men først var det ein del som stod på programmet.
Røntgenfotografering av lungene.
Dusj og skift av bandasje.
Samtale med lege og utskriving.

Eg var så vidt komen ned frå røntgen då dei to oransjekledde stod i romet.
"Er du klar? Ambulanseflyet er på Værnes kl 9.45".
Eg var ikkje klar, så her kom det til å gå raskt svingane. Fekk ringt til Bodil og gitt henne melding om å kome øyblikkelig.
Så var det papir som skule ordnast av adminstrasjon.
Eg låg på båra og vart trilla mot heisa då Bodil duka opp.
Nede i ambulansen stakk ein mann hovudet inn: "Røntgenbilda var fine"
Så renn det inn ei melding: "De skal ha med ei pasent til frå St. Olav." Dei to ser på kvarandre. Vil dette gå? Dei gir melding om at pasienten må vere klar ved ambulanseingangen. Her er det også pasientfylgje med, så det er fullt i bilen når han set kursen mot Værnes.

Dei når det. Flyet er forseinka. Eg får endå til tid til eit toalettbesøk.
Men får alle plass? Det går, og snart lettar flyet med kurs for Hovden.
Der vert Bodil henta, medan ambulansen tek oss andre med til sjukehuset i Volda.

Men der er vi ikkje venta. Vi går rett gjennom mottaket i første og opp til hjertepoliklinikken i fjerde.
"Eg får finne meg ein stol" , seier dei.
Det er triveleg å sjå eit kjendt landskap igjen, men eg er sliten etter reisa.
Rundt den andre pasientener det samla fleire stykke, både av personale og familien.

Eg sit borte ved vindauget, ser på utsikta, blar litt i nokre gamle aviser og ventar at nokon skal sjå meg.
"Det er vel ei stund sida du fekk mat"? Vil du ha litt?"
Eg takkar ja sjølv om matlysta etter operasjone har vore på nullpunktet.

Eg kjenner eg vert kald og byrjar fryse. Leitar opp ytterjakka og tek den på meg. Glidelåsen kjem etter kvart heilt opp i halsen, men eg skjelv av frost.
" Dersom du vil legge deg, kan du nytte senga der borte"
Eg takkar ja igjen, tek av meg ytterjakka og sko og kryp under dyna. Dreg den heilt opp under øyrene. Sakte kjenner eg at skjelvinga gir seg.
Eg er trøytt-- trøytt og sliten.

Så vert det min tur. Eg vert trilla inn på eit rom. "Du skal få ei av dei nye sengene", seier ho. "du har vel ikkje møtt doktoren heller du?"
"Nei, eg har nok ikkje det"

Rundt den andre senga er det fullt familieselskap.
Bodil og Berit kjem om kvelden i visittida, og eg kjenner at no er eg inne i ein depresjon.
Eg må kjempe hardt for å undrertrykkje kjensler og tårer som vil bryte fram.

Legen kjem ut på kvelden, og eg får vite litt meir.
Dei vil ha meg til observasjon over morgondagen også. Om det er greit?

Eg ber om noko å sovne på, for å få ei god natt.
Etter samtale med Trondheim , får eg ein vival.
Den natta spelar eg PC-spel men bilete som rasar rundt som ein tornado inne i hovudet.
Kl.3.30 finn eg avknappen, og bileta trekkjer seg saman og forvinn. Eg søv ikkje meir den natta.




Tysdag vart ein betre dag.
Tok attende litt av natta sin mangel på god søvn.
Fekk ein skikkeleg prat med legen, elles tok eg det roleg, rusla litt, sov litt, prøvde å ete litt.
Hadde og kontakt med dei to på hjerteklinikken og fekk god informasjon om deira tilbod.
Og til natta fekk eg berre ein innsovningstablett, så denne vart roleg.

Og så onsdag.Eg skal heim.
Heim for å verte oppvarta og utskjemd.
Men og for trening.
Det er ikkje lenge før vi møtast på ein fjelltopp, sa den eine av dei to på hjerteklinikken.
No går det berre oppover.
Men først ein ny prat med legen, og med fysiotrerapeuten,
Nye røntgenbilete av lungene vil dei og ha.

Bodil er koma for å hente meg.
No manglar berre reseptane for medisinane eg må ta resten av livet.
Så har eg dei i handa og kan takke for meg.

Dagboka frå hospitalet er over.
Eg sit i bilen på veg heim til opptrening og nye vandringar.
Både i naturen heime og ute, men og i vandringar i dei erfaringane som livet ... og Gud gir.
Han som omsluttar oss på alle kantar.
Han som er over oss, under oss, bak oss og framfor oss.
Som Paulus skriv: I han er det vi lever og er til.