Undring

Eg har lest litt av Jon Fosse sine bøker. Og noko av det eg sit att med er ei undring. Og kanskje handlar undringa like mykje om meg sjølv som om den undringa Fosse sine tekster har sett igang i meg.

Det står ikkje å nekte for at eg har endra meg gjennom mine år. Både gjennom dei mange åra eg fekk i samlivet med mi kjære, og gjennom dei impulsane eg har fått frå vandringane mine og dei mange bøkene eg har lest.

Frå å vite svaret på alt, helst med to strekar under, så er nok dei to strekane i dag ofte  bytt ut med eit spørsmålsteikn.  I dag er eg nok meir spørjande, undrande, på kva svaret verkeleg er. Er det slik eg trudde eller kanskje svaret er annleis enn eg meinte før.

Eg fann eit langt dikt av Jon Fosse i eit tidsskrift ved juletider. Eit dikt som tala til meg,  eit spørjande dikt om denne undring.

La meg ta nokre av opningsversa.

Finst det ei meining over desse tinga

Kvar kjem vinden ifrå

som lyfter ned nedtyngde opp

og får han til atter å sjå

at også han har det lys

han treng for å sjå

Kvar kjem det regnet ifrå

som lyfter den tyrste opp

og gjev han å drikke

slik at augo hans vætest

og han ser det glima

frå den mattgråe himmelens

dorske likesæle

Og kvar kjem orda ifrå

som går saman 

og blir til meining

i ope svev

over bakkar og åsar

fjordar og fjell

og vert til ein tanke

ei kjensle

som utvidar seg

og utvidar seg

og når si svimlande  høgd

før ho fell og fell

ned mot sin avgrunn

Og kvar kjem blomane frå

Og hjorten

som står der roleg

og ser på meg

Kvar kjem livet 

i  deg

i meg

i dyr og blomar

og i alle fiskar

kvar kjem det ifrå

Kvar kjem himmelen 

med skyer ifrå

Og sjøen

med alle sine bølgjer

Kvar kjem havet ifrå

Og fjorden med sine vikar

Kvar kjem det ifrå

Og er det ei meining over  desse tinga