Som skulegut las eg eingong i Nordahl Rolfsens lesebok ei forteljing som sette seg fast i meg. Ei forteljing av Bjørnstjerne Bjørnson om to brør, Bård og Anders som var det brør skal vere, bestevener. Men så hende det at far deira døydde og det vart deira ulukke, for far deira eigde eit flott gullur, og det ville dei begge ha. På auksjonen etter faren baud dei over kvarandre, heilt til Bård baud så mykje at broren måtte gi seg. Etter den dagen tala dei ikkje med kvarandre, Med Anders gjekk det nedover medan Bård stod seg godt. Bård hadde mykje anger, men makta møtte ikkje broren att før Anders låg på dødsleget. Då endeleg fekk dei møtast og tala ut om det vonde som hadde vore imellom dei.
Eg leita etter soga i kveld utan å finne den, før eg kom inn i boka : Ein glad gutt , der stod soga om den gode Bård skulemeister.
Korleis enda BB forteljinga om brørne og Bård skulemeister. Med dette verset:
Elsk din neste du kristensjel,
tred ham ikke med jernskodd hæl.
ligger han enn i støvet!
Alt som lever, er underlagt
kjærlighetens gjenskapermakt,
bliver den bare prøvet.
Arnulf Øverland skreiv diktet "En hustavle"
Tre korte vers som ha fylgt meg sidan eg høyrde dei første gongen, det måtte vere i den radioprogramposten som bar namnet " Ønskediktet "
Der er en lykke i livet
som ikke vendes til lede:
Det at du gleder en annen,
det er den eneste glede.
Der er en sorg i verden
som ingen tårer kan lette:
Den at det var forsent
da du skjønte dette.
Ingen kan resten av tiden
stå ved en grav og klage,
Dagen har mange timer.
Året har mange dage.
Eg kan nok angre på ting og ord som skulle vore annleis, men gjort gjerning står ikkje til å endre. Eg kan ikkje kalle dei attende og få dei ugjort. Eg får heller prøve så langt eg klare det la soga om brørne Bård og Anders, og Øverland sine kloke ord få rom i meg for resten av mine dagar.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar