Utanfor vindauget, nedanfor alle taka i byggefeltet, ned mot dalbotnen, ser eg eit stort industriområde der Lerum sin fabrikk ruvar mest, og så stort steintak inn mot skogkanten i søraust. Og opp den bratte lia bak alle fabrikkar ligg Dalakergardane, den eine over den andre, heilt opp til munningen av dalen bak dei, med skogkledde fjellryggar på begge sidene av dalen. Og lengst borte lyfter toppen av Haugmelen seg opp
Nede i dalbotnen ser eg, og høyer lyden av bilar på veg til og frå fergeleiet på Manhellar.
Og lengst borte, mellom Amlaholten og Kaupangerholten seg eit glimt av bukta og Sognefjorden bak den.
Det er stilt i huset denne tidlege morgonstunda der eg sit og ventar på at sola skal kome over fjellkammen på austsida av Dalakergardane, Då er det at at ein gamal morgonsalme dukkar opp for meg.
Ein salme som B.S.Ingemann skreiv til skulebruk, og som har ein momumental melodi som gir meg asosiasjonar til kraftfull mannskorsong.
Det er - I østen stiger solen opp - som renn meg i hugen.
Den norske omsetjinga står i vår salmebok, men her fylgjer dei danske orginalorda slik Ingemann skreiv dei i 1837.
I østen stiger solen op,
den spreder gull på sky,
Går over hav og bjergetop.
Går over land og by.
Den kommer fra den favre kyst,
Hvor paradiset lå,
Den bringer lys og liv og lyst
Til store og til små.
Den hilser os endnu så smukt
Fra edens morgenrød,
Hvor træet stod med evig frukt,
Hvor livets væld udflød.
Den hilser os fra lysets hjem,
Hvor størst Guds lys oprandt,
Med stjerne overBetlehem,
Som østens vise fandt.
Du sol fra Betlehem!
Hav takk og lov og pris,
For hvert et glimt fra lysets hjem
Og fra dit paradis.
Det byrjar gløde i furuskogen der oppe på fjellkanten i aust. Gløden aukar mellom trea, og så stikk kanten av solskiva opp, og dei første strålane frå den stigande morgonsola kjem inn vindauget, inntil meg som sit stolen innanfor glaset. Så er heile solskiva over kanten, den solvarme dagen er komen.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar