Satan, freistingar og eg

Arne prest heldt ei god og tankevekkande preike i dag, noko han gjer ofte. Men i dag på 1.søndag i fasta var teksta om Jesus sine 40 dagar i øydemarka der han vart freista av djevelen. Den var han innom, men han tok utgangspunkt i leseteksta frå Jakobs brev 1.12-16, og då særleg vers 14-15a der Jakob talar om at freistinga kjem ikkje frå ei vond makt utanfor oss sjølve. Freistinga kjem i staden frå vårt eige indre, og når vi let freistinga få rom i oss, opnar vi for å falle i synd, for det vonde.  

Det minner meg om det som vart sagt av jødiske lærde, at vi har to viljar i oss, ein god og ein vond. Spørsmålet er berre kva for ein vilje vi let få rom i oss.  

Eller som det vart sagt av indianske vismenn; vi har to ulvar i oss, ein vond og ein god. Spørmålet er berre dette; kva for ein ulv forar vi.

Så drog han fram Jesu si freisting i øydemarka. Freistingane hans kom ikkje frå ein freistande djevel, freistingane kom ifrå Jesus sitt eige sinn,  der Jesus vart freista til å vinne jordisk makt og ære, til å avstå frå den oppgåva han var gitt av Gud, den han var komen for.

Slik det og var med hans freisting i Getsemane hagen der han ba om at at han måtte sleppe å tøme den skåla som låg framføre han,  men svaret hans både i øydemarka, og i Getsemane var :  ikkje som eg vil, berre som du Far vil.