Ei eldre kvinne i mi heimegrend var død, og eg fekk gravferda for henne. Før gravferda byrja kom døtrene hennar til meg og spurde om eg kunne lese nokre vers ved båra, vers som mor deira hadde vore særs glad i. No er eg noko kjenslevar, noko som gjer at mi røyst stundom vert påvirka av kjensler eg har vondt for å styre, så eg tveka litt men det vart eit ja til deira bøn. Diktet heitte "Dikt avlar rosor."
Desse versa kjende eg frå min eigen barndom då også mi mor sette stor pris på dei, så stort at ho hadde fått dei rama inn og hengt dei opp på veggen i mine foreldre sitt soverom, og der hadde eg lest dei mange gonger i barne og ungdomsåra.
Det var hennar sambygding, diktarpresten Andres Hovden som hadde skrive dei.
Så det å lese dei i denne gravferda kom til å minne meg sterkt om mi eiga mor.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar