Ordet

Eg sit ofte innfor døra ut mot platten og ser ut på det skiftande været og på fuglane som flyg inn for å få seg litt mat, og medan driv tankane sine eigne vegar. I dag er været skiftande med korte solglimt mellom drivande snøbyger. 

Og tankane kvar driv dei? 

Eg kom fram på ein gamal bibel som er komen hit frå mi kjære sin heim, trykt i 1875. Den er nok ikkje så lettlest for vår tids born, trykt som den er med gotisk skrift. 

Og den er heller ikkje eit lite og hendig format, ingen lommebibel akkurat, då den veg 1,450 kg.

Orda er nok heller ikkje dei same som i våre dagar. Då i 1875 var nok norsk skriftmål enno sterkt prega av dansk skriftnorm. Ein bibel på landsmål kom først 1921.

Det har vore ein del debatt omkring at det skal kome ei ny bibelomsetting om nokre få år. Det er gjerne spørsmål om korleis nokre greske ord skal omsetjast, usemja står om kva ord som skal nyttast på vårt mål.

Skal det mest mogeleg nyttast ord som samsvarar med det opphavelege greske ordet, eller skal ein nytte ord i vårt mål som dempar den opphavelege tydinga. For ikkje å støte lesarane i dag.

Koranen har ikkje det problemet då den igrunnen ikkje skal omsetjast i det heile då den bokstaveleg tala er Allahs ord, på gamalarabisk. Og det er det borna terpar på i koranskulane. Eit mål ingen talar i dag. Då er det imamen si oppgåve å forklare orda, i den grad han sjølv forstår dei.

Då er det enklare at vi får orda omsett til eit mål vi der vi skjønar orda, om vi kan vere noko usamde om korleis orda skal omsetjast.

Same korleis det greske ordet vert omsett er det likevel rikelege nok av høve til å få mange tankar over dei djupter som ligg  i nokre enkle ord.

Som her i opningsorda frå St. Johannes's Evangelium. Den sokaĺla Johannesprologen. Som for meg er eit av høgdepunkta  i Ordet.