I dag las eg i Hebrearbrevet om Gud som står ved sine lovnader, og det gir oss ei von som når heilt inn bak forhenget, inn til Gud.
Eg høyrer til dei som trur at i Guds verd er der ikkje noko som skjer heilt tilfeldig. Gud er trufast mot sine forsett, og når tida er der vert dei gjennomførde. Eg trur og at i Bibelen kan vi sjå denne Guds trufastheit mot sine forsett, kjem til uttrykk i handlingar gjennom menneska, og då særleg i Guds utvalde folk, Israel, si soge.
I israelfolket si tidlege soge fekk dei tre store høgtider å feire årleg. Opphaveleg var dei grødefestar, knytt til byggskuren, kveiteskuren og innhaustinga av dei andre fruktene av jorda si grøde. Men etter utferda frå Egypt, og opphaldet under Gudsfjellet i Sinai, fekk dei og eit anna innhald, knytt til Guds handlingar med dei. Og desse tre festane kom på sine faste datoar gjennom året, knytt til månefasane.
Deira månader byrjar alltid med når nymånen syner seg, og festane kjem når månen syner seg full, og dei varer ei veke.
Den første festen er påska som kom i det som opphaveleg var første månaden i året. Den femtiande dagen etter påske kjem vekefesten, vår pinse. Og eit halvår etter påska kjem lauvhyttefesten. Dei to første har den kristne kyrkja også sine tradisjonar knytt til, men den siste står vi kristne utan tradisjonar for. Og det tenkjer eg er litt underleg, og undrast kvifor. I desse førjulstankane eg har byrja på, ynskjer eg å sjå lite grann på kva desse festane ber med seg, og litt om kva dei jødiske Messias-truande ser i dei.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar