Så istaden for å søkje ut, vert ein sitjande i godstolen og lese, og undrast litt. Sånn inn i mellom.
Det er noko med desse dagane etterpå, etter fødselsnatta i Betlehem, med englesong og gjetarar som vil sjå.
Kva hende so, etterpå?
Ei tidfesting er sikker. 8 dagar etter fødselen bar dei guten fram i tempelet, og ofra det foreskrivne offeret. Men skrifta fortel om fleire hendingar.
Ein dag stod der nokre framandkarar utanfor huset dei heldt til i, barnet, Maria og Josef.
Dei kom langvegsfrå dei framande. Frå landa i aust. Ei natt dei stod granska stjernehimmelen i heimlandet, synte det seg ei stjerne ein stad der oppe i rømda. Og sidan dei var magikarar, stjernetydaren, tydde dei det til at i landet vest ved havet, var der fødd ein stor konge.
Og då tok dei avgarde på ferda mot vest. Det tok dagar og veker, men så ein dag, eller var det ein stjerneklår kveld, stod dei utanfor huset der barnet var. Ikkje i kongens borg, men i eit lite enkelt landsbyhus. Og dei bar fram bodet sitt til henne som var mor, og sine dyre gåver til barnet.
Ei fin fortelling, men ei myte, seier mange. Men det er fortelling som har fengsla mange, både av dei som skriv, og dei som lagar kunst med hendene sine. Og oftast er ikkje barnet nyfødd lenger, det synest alt å ha levd nokre veker, så, så heilt nær julenatta i tid var nok ikkje vitjinga frå aust.
Nokre andre som har vore fengsla av fortellinga er vår tids stjernetydarar. Uteljande er spekulasjonane om kva denne stjerna dei såg var, og når, kva år, var det ho synte seg oppe på himmelkvelven? Svaret på det vil nok for alltid verte ein løyndom. Trur eg.
Men i kveld har mi kjære bedt nokre vener på besøk, Til litt enkel julemat og triveleg fellesskap. Det vert kjekt.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar