Vekefesten er den også kalla, sidan mosebøkene fortel at festen skal byrje 7 veker + ein dag etter påska si byrjing. Desse femti dagane heng att i namnet Pentecoste.
Opphaveleg ein jordbruksfest for starten på kveiteskurden. Men då romarane la tempelet i grus, fann rabinarane at dei måtte knyte festen til noko utover jordbruksfesten, då den var knytt til tempelet som ikkje lenger var der. Og då enda dei opp med eit framhald på utvandringa frå Egypt. Omlag femti dagar etter utvandringa var Moses og folket legra under Gudsfjellet på Sinai, og Moses hadde gått opp på fjellet for å møte Herren, og få lovtavlene. Og det vart festen sitt nye innhald. Lova, thoraen som folket fekk gjennom Moses. Gjennom denne hendinga skapte Gud seg eit eigedomsfolk, og han stadfesta si pakt med dei.
Der er mange likskapar mellom lovgjevinga på Sinaifjellet, og pinsehendinga i Jerusalem. Både ved ytre hendingar og innhald. Ved Sinai skapte Gud seg eit eigedomsfolk av hebrearane. I Jerusalem vart dette eigedomsfolket utvida ved at også heidningefolka vart innpoda i det same eigedomsfolket. Heidningane fekk og barnerett ved trua på den salva og oppstadne Messias, og Guds Ande vart utrent over dei.
Og som påske har både ei opphaveleg hending, og ei fornya hending i seg, - og ei framtidig og til no ukjend men endeleg og oppfyllande hending med seg. Slik er det truleg og med pinsehøgtida. Eg trur at Gud, historia sin herre, har ei endeleg oppfylling av pinsehøgtida i ermet. Vi er inne i ei adventstid fram til Guds fullending av den tida vi lever i. Kanskje har den framtidige pinsedagen noko å gjer med at då vil Gud kalle dei avsovna fram til eit nytt og evig liv?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar