Det var vel heller ikkje heilt i samsvar med sanninga det andre eg skreiv om den lange vegen. At vi kan sjå langt framover på vår vandring. Anten det er etter Jakobsvegen, andre vegar, eller livsvegen, så ser vi ikkje så veldig langt fram. Det kan nok liknast litt med å vandre i eit skoddelagt landskap. Vel kan vi kjøpe bøker som fortel kva som møter oss framanfor, men likevel så klarer ikkje bøkene å gi eit fullstendig kjennskap til kva som er rundt neste sving eller over neste bakketopp. Erfaringane som vegen byd får vi først nyte i etterkant. Det trur eg vi skal vere glade for. Det er det ukjende som skaper spenninga i vandringa. Det uventa. Det motsette kan lett verte ei bør. Eg har ståande i bokhylla mi Gabriel Scott si bok; Det gyldne evangelium. Den skildrar ei vandring Vår Herre og Sankt Peter gjorde på jord, og der Peter får høve til å prøve ut endringsforslag på Vår Herre sitt skaparverk. Mellom anna får han prøve ut å kunne sjå framover i tid til kva som vil hende. På den måten vil han vere førebudd når det hender. Det går heller dårleg, og det endar med at Peter ber Vår Herre om å verte friteken for den evna. Eg trur vi skal vere glade for at vi ikkje har ei slik evne til å sjå framover, og at det istaden er når vi ser attende at vegen opnar seg i si fulle lengde for oss. Med alt det den gav oss under vandringa. Både dei tunge motbakkane, og dei opne flate viddene.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar