Slik hadde eg ei ei tru på at livet som pensjonist skulle verte. Når eg vel hadde teke av meg yrkeslivet sine slitne sko, då skulle få eg nyte roa og freden som denne snegelen.
Men det er vel igrunnen bra at ein kan ta feil. Resultatet hadde nok ikkje vorte av det beste for meg, om så vart røyndom.
Kanskje er det mi eiga skuld, men eg har så lett for å setje meg nokre mål som kan vere slitsomme å nå, som den tidlegare omtala muren ved vegen ned til huset. Den eg har streva med i mange år alt. Eg trudde det var eit lite og overkomeleg prosjekt då eg byrja, men det vaks meg nesten over hovudet etter som arbeidet gjekk fram. Og endå er eg ikkje komen i mål, men det nærmar seg, sjølv om eg ikkje er heilt nøgd med resultatet.
Men i dag kom eg i mål med eit anna av prosjekta. Å få ny grus på vegen ned til huset. Det er mange år sidan sist, og no trongst det ny grus på den. Det er godt å kome i mål med det. Då får det våge seg om ryggen protesterte svært så kraftig etter kvart. Men det er vel nok eg har skuld i sjølv. eg har vel nytt sofalivet for mykje siste året. Vandraren skulle nok snørt skoene på og teke føtene fatt, så hadde nok ryggen og tolt meir. Så det får vere eit nytt mål utover seinhausten; å ta med meg mi kjære ut å gå nokre dagar i veka.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar