Eg var på veg ut for å hente avisa på morgonen i dag.. Ute var det framleis halvmørkt, og i løpet av natta hadde marka fått eit slør av kvitt på seg.
Ein skarp lysblink lyser bryt brått opp. Eg rakk å tenkje; er det nokon som blitsar, så kom braket av tora som slo over hovudet mitt. Så var ho der nedbøra, ikkje regn eller snø, men store hagl slo ned rundt meg.
Det var i mai. Vi var komne til Sahagun på vår vandring mot vest. Det hadde vore ein heit dag å vandre i, og det var godt å kome fram til hospitset, som var av dei betre etter vegen. Nytt som det var. Og verten var stolt av det, og ville gjerne høyre rosande ord frå oss.
Medan vi var ute og såg oss om i byen, byrja det og drage seg til med mørke skyer. Vi skjøna at det kanskje var best å kome seg innandørs.
Så sat vi i gode stolar innanfor store vindauge og såg uværet kome frå vest og fare fram med lyn og toreskrall over Sahagun, for så å drage vidare mot aust.
Då det byrja det å lysne over åsane i vest, var sola i ferd med å gå ned for den dagen.
Eg leita fram kameraet for å feste solroden til databrikka. Men kameraet lurte meg, for det fokuserte ikkje på åsane i vest, men på det som var mykje nærare. Regndråpane på vindauget.
Eg kan ikkje sei eg er alt for glad i nedbør, korkje regn, hagl eller snø. Det har vel samanhang med at vi har rikeleg av det her innanfor Stadt, men eg skal ikkje nekte for at dei kan vere vakre. Regndråpane.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar