For dei som har langt å gå

Eg kom over desse strofene på verdsveven.

Dei var skrivne på engelsk. Kjem her, fritt omsett til norsk av meg.

Når eg las dei, kunne eg kjenne dragninga til igjen å ha "vegen" under føtene. Og at orda sa noko om det eg kjenner på etter "vegen", det udefinerbare som eg har så vondt for å setje ord på ved å vere ein "pilegrim".

Men kanskje hadde den som forma orda, andre og vidare perspektiv av "pilegrimen" i tankane då dei vart skrivne?

Om du kunne sjå
heile vandringa
ville du aldri
byrje å gå;
ville du aldri
våge det første steget
som driv deg
frå stadar
du kjennertil stadar
ukjende for deg.
Kall det
ei av vegen
sine velsigningar,
at du berre får
sjå den stykkevis
etter som den
opnar seg,
etter som den
vert din,
steg for steg,
eit om gongen
Der er ingenting

anna enn

å gå.
Halde fram å gå,
opne for lovnadane
som pilgrimen får gripe:

vere trufast

mot  det neste steget;

lite på det som

er meir enn kartet

akte på vegmerka,
intuisjonen og draumen;
fylgje stjerna
som berre du
kan sjå,
med opne auge

for alt det vakre

som stien  byd;
det som trenger seg på
bortanfor alt som uroar
bortanfor all utmatting
bortanfor alt som
freistar å føre deg  
bort frå vegen.
Der er lovnader

som berre du

får kjenne;
løynde lovnader
for den vegen som er berre din
og den nye
du måtte finne
når vegen
endrar seg
ved det
du ikkje kunne
ha sett på førehand.
Hald den, bryt den,

skap den igjen:
Kvar lovnad har
del i stien;
ved kvart val skaper
du vegen
som fører deg
til staden
der du tilslutt
kan knele ned
og gi di gåve

den største-

gåva som berre du

kan gi-

før du vender om                                

og går heim
ein annan veg.