Eg er ikkje så veldig glad i snø lenger.
15 cm var det i dag tidleg , og omlag 0 grader. Så då var det berre å få igang snøfresen. Eg er glad den står klar, sjølv om slike maskiner ikkje er mitt område. Eg har ein del problem med å få start på dei. Hadde dei hatt sjel, så hadde eg nok hevda at dei ikkje likar meg. Men det er vel helst vankunne frå mi side.
No når klokka nærmar seg 11, har det klårna opp, og temperaturen kryp nedover minus-skalaen.
Det er 2. søndag i advent, og eg legg ut eit til av bileta eg tok med meg heim frå katedralen i Burgos.
Om det høver for dagen?
Tja, eg tykkjer det.
Eg ser glede og forventing i det.
Og er det ikkje nettopp glede og forventing som pregar adventstida?
For det første gler vi oss til jul. Til igjen å feire minne om at Gud var menneske i det vesle barnet i krybba.
For det andre gler vi oss over at han stadig vert fødd på ny i alle som tek imot han.
Og for det tredje - og det er det som har fokuset i teksta i dag - så ser vi med forventing fram mot dagen då han kjem att.
"Då skal dei sjå Menneskesonen koma i skya med stor makt og herlegdom. Men når dette hender, då rett dykk opp og lyft hovudet. For utløysinga dykkar er nær. Sjå på fikentreet og alle andre tre. Når de ser at lauvet sprett, då veit de at sommaren er nær." Luk. 21, 27-30
"Du var og du er og du kommer
med seierens palmer til sist.
Da stiger den evige sommer
av hendene dine, o Krist.
Jerusalem, rop Hosianna!
Ja, syng for den evige bror,
som bor i Oppstandelsens riker
og gjenskaper himmel og jord."
Eivind Skeie.
Glede og forventing - det er adventida sitt stempel.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar