Nye sandalar.

Etter mi prøvevandring frå Filefjell og ned dalen til Lærdalsøyri, hadde eg det klart for meg at norske fjellsko var ikkje tingen å gå i.
Men kva skulle eg då ha på føtene det neste året, då eg skulle vere med på vandringa gjennom Valdres, frå Hedalen kyrkje til St.Thomaskyrkja på Filefjell?
Eg fekk det for meg (kvifor,hugsar eg ikkje) at eg skulle gå i sandalar.

Etter fleire runder der eg søkte råd på Ørsta sine skobutikkar,(det var ikkje mykje råd dei hadde å gi. Dei mangla kanskje kunnskap om dette med langvandring på sti og mykje landeveg) så enda eg opp med eit par Ecco-sandalar.
Og dei bar meg fram på den 18 mil lange vandringa. Eg fullførde det ikkje heilt ut. På nokre stykke med røffare underlag, bytte eg til vanlege joggesko. Men eg kom fram med gode føter, og utan eit einaste gnagsår.


Same sandalane har bore meg fram dei neste tre vandringane i Frankrike. Omlag 70 mil.
Men også der har eg hatt eit par andre vandringssko, som eg har brukt på det røffaste underlaget. Men mi kjære har berre brukt sandalar på alle mila vi har gått.

Reaksjonen frå andre vandrar på våre sandalar har vore alt frå spørjande undring til vantru og avvisning. Sandalar høyrer ikkje heime etter pilegrimsvegen. Der skal det vere skikkeleg solide sko.
Og det er nok rett for dei fleste. Men at sandalar kan vere eit alternativ skal ein ikkje sei totalt nei til. For oss to har det vore eit godt alternativ. Men det er vår subjektive erfaring.

Med så opne sandalar er føtene utsette for vær og vind, og ikkje minst for vegen sine utfordringar. Ein må ver litt meir obs på korleis ein set føtene. Men samstundes får føtene luft, så ein slepp fuktige og klame føter. Det meiner eg er ei av årsakene til mellom anna gnagsår.

Regn har ikkje vore noko problem. Det er berre fremst framme det kan verte litt fukt, men det turkar fort. Men det må og seiast. Regn har vi ikkje hatt mykje av under vandringane våre i Frankrike. Då er småstein eit større problem. Men ein lærer fort teknikken med å få dei ut, utan å måtte løyse sandalen.

Men etter 4 år med vandring,hadde eg trong for nye sandalar.
Med mi erfaring frå pilegrimsvegane, hadde eg nokre tankar om kva eg ville ha.
Men å finne det var verre.
Sports og skobutikkane her hadde ikkje det eg ynskte meg, så det vart å søkje på verdsveven. Og der dukka det etter kvart opp eit merke som syntest å oppfylle mine ynskje.

Men kvar var dei å få?
Ingen butikkar her hadde høyrt om dei eingong.
Dei kunne kjøpast på nettet, men då var problemet med rett storleik og byting der.
Så dukka det opp ein sportsbutikk på Lillehammer på veven, og eg byrja førebu meg på ein tur dit.

Då kom vår kjære medvandrar Torbjørg med ein butikk på Moa, Platou. Kunne dei ha dette merket?
Ein telefon dit fortalde meg at det hadde dei.
Og i går køyrde vil Moa for å sjå kva dei kunne tilby av ulikt utstyr for vår komande vandring.


Så her er mine nye Keen vandringssandalar.
Dei er i skinn. Dei toler regn og er vaskbare. Og dei har ei hette framme som hindrar det meste av småstein å kome inn. I tillegg sit det stødigt på foten.
Minuset er at hola for lufting kunne vore større.
Det skal verte spennande å prøve dei ut i Spania i haust.