Gå pilegrim?

Durham Cathedral

Eg les at biskopen i Durham (England)skal forlate stillinga, for igjen å verte professor i NT, ved universitetet i St.Andrew (Skotland)
No har eg vore både i Durham og i den mektige katedralen der keltiskkristne heltar som St.Cuthbert og Bede ligg gravlagde. Og i St.Andrew. I dag mest kjend for den store golfturneringa i byen, men før reformasjonen låg der ein mektig katedral som etter reformasjonen forsvann nesten totalt. I dag er det berre nokre små murrestar igjen av den eingong mektige katedralen.
Begge byane var før reformasjonen store pilegrimsmål.

Biskopen i Durhem har skrive mange bøker under signaturen N.T.Wright, eller Tom Wright. Eg har kjøpt og lest nokre av dei, og dei har, utanom å utvide engelskkunnskapen min, og gitt meg nye tankar når det gjeld kristentrua mi. Sjølv om han ikkje er lutheranar, men anglikanar.
Nett no held eg på å lese ei bok som heiter "Virtue reborn". Eg klarer ikkje heilt å få tak på ordet virtue, men eg les innhaldet i boka til å handle om å øve seg i kristent liv.
Virtue tyder dyd står det i mi ordbok.

Men på verdsveven ligg der ei anna bok av han: "The way of the Lord" - Herrens veg, med undertittel; ei pilegrimsferd gjennom liv og tru.
Og det han fortel i innleiingskapittelet kjenner eg meg att i.

Lindisfarne. Den Heilage Øya

Han fortel om sin bakgrunn. Oppvaksen i nærkontakt med gamle keltiske, tidlegkristne sentrum i det romerske England, som Lindisfarne, Bamburgh og Durham lenger sør.
Men pilegrimstanken var ikkje tilstades i den tradisjonen han vaks opp. Slik den heller ikkje var i min tradisjon.

Reformasjonfedrene kasta ut pilegrimstradisjonen. Det var ikkje plass for den i reformasjonskyrkjene. Der var ingen stad som var så heilag at den skulle utløyse vandringar dit.
Den heilage staden var der ordet vart forkynt og sakramenta forvalta. Og det vart det i kvar kyrkje. Ein trong ikkje å dra lange vegar for å oppleve det.
Dessutan smakte det av gjerningskristendom. Å gå omvegen om heilage kvinner og menn for å få forbøn var meiningslaus. For den truande var bønevegen open direkte til Herren sjølv.

Eg kjenner meg att i orda hans. Også i det som endra hans syn på pilegrimsferd og heilage stader.
Både for han, og for meg, skjedde det noko i Jerusalem første gongen vi var der.
Han hadde si oppleving i gravkyrkja. For meg var det i Getsemanekyrkja.
For oss begge var det ei kjensle av å vere midt i noko ukjent. Noko som eg endå ikkje er istand til å forklare. Men som fyllte meg med ei kjensle av overveldande sorg. Tårene berre rann heilt ukontrolert frå augene mine der eg knelte ved alterringen i kyrkja. Men i same augneblinken eg reiste meg, var kjenslene borte og tårene turka inn.

Alle Nasjonars kyrkje, Jerusalem

Han seier at det må ha noko å gjer med alle dei som har vore der med sine liv, sine kjensler, sine bøner og sine kampar, og dette fyller framleis romet.
Det har også eg kome til. Eg trur det også er grunnen til at eg, særleg i gamle kyrkjer, kan kjenne på ei spesiell atmosfære som rører kjenslene mine.

Det var mi første pilegrimsferd, og eg opplevde den som om eg hadde vore på eit vekkingsmøte og vorten omvend. Eg var kjenslemessig som ein nyfrelst i veker etterpå.
Kanskje er det dette som gjer at eg seinare har vandra, men og nytta tog, fly og buss for å vitje ulike pilegrimsmål.
Men samstundes som eg er pilegrim, er eg også ein vandrar og ein turist.
Og det opplevest ikkje konfliktfyllt for meg.
Derfor meiner eg reformasjonfedrene gjorde eit mistak då dei kasta ut pilegrimstradisjonane. Eg trur dei har noko å gi oss, også i vår moderne og rasjonelle tid.

Eg trur eg må lese også denne boka av Tom Wright.