Eg hadde leita ei stund etter ein hatt, før eg fann den.
Det var tyske Judit som var årsaka til mi leiting.
Vi møtte henne ein av desse brennheite dagane under vår første vandring i Frankrike.
"Du er galen", sa ho. "Du må ikkje gå utan noko på hovudet i denne sola".
Eg prøvde å forsvare meg, men ho bles meg av. "Du er akkurat som bror min. Mannfolk!"
Eg tok det til meg, og byrja å leite etter ein hatt. For skulle det vere eit hovudplagg, så måtte det vere hatt, og ikkje ein caps.
No ser den ikkje ny ut lenger, men velbrukt.
Med flekker og skrammer, og svetterender.
Mishandla og bretta saman for å få plass i sekken under flyturane.
Med resultat; den har vorte både bulkete og rar.
Våt har den vore. Både av regn og svette. Men får den tid, tørkar den opp att.
Den har under vandringane verna min blanke skalle for sola sine intense strålar.
Og den har gitt meg ein identifikasjon. "Å, du er amerikanar?"
Attgløymd vart den på hattehylla i eit tog, men då ilte ei fransk kvinne til. "Du gløymde hatten din , min herre."
På ein måte har eg kjent at på pilegrimsvegen er hatten og eg ei symbiose. Utan den manglar ein del av meg.
Men no er eg i tvil.
For den har ein mangel. Den manglar lufting av topploket. Det vert fort varmt og vått under den, når sola steikjer på vandringsvegen.
Her ein dag dukka det opp eit alternativ.
Det var Johan, eit av barnebarna som openberra alternativet for meg.
Og det har fleire nyttige bruksområde.
Det vernar mot sola.
Det vernar mot regnet.
Det har god lufting av skallen.
Og det er lite, lett, og enkelt å pakke vekk når eg ikkje treng det.
I tillegg er det eit enno betre indentifikasjonmerke enn hatten er.
" Å, der er han med paraplyen!"
Men eg er i tvil.
Skal eg velge min velbrukte og kjære hatt seinare i haust?
Eller skal eg låne paraplyhatten hans Johan?
Eg får tenkje over det nokre dagar til, trur eg.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar