Snart over sletta (7)

Det er dagar seinare. Bak han ligg den store byen på sletta, med sine travle gater, sin store katedral, torg og barar. No er han ute på gulbrune, støvete vegar att. Ut på ettermiddagen ser han det. Der langt i vest dukkar det opp ei ujamn blågrå stripe over den grøne horisonten. Det er ei rad med fjell der vest under den høge blå himmelen.

Så går den store sletta mot sin ende, men alt no har den vorte meir ujamn. Ikkje så flat lenger. I neste by er det over. Frå då ventar bakkane opp mot det første fjellet, og på vestsida er landskapet annleis. Der er det skogkledde lier og dalar som vil  møte han. Der slår havet sin verknad inn med kjølegare luft og meir nedbør.  Og når fjella ligg bak han, og landskapet har lagt dalar og åsar bak seg, og søkk i høgde ned mot havet, då ventar byen med den store kyrkja over apostelen Jakob si grav.

Kva ventar han seg der når hans vandring er over? Han veit ikkje. Lenge har har han vore undervegs, og enno er der tusenvis av steg att før han er framme. Alle dagane etter vegen har merka han. Ikkje så mykje på kroppen,  sjølv om han har vorte sterkare av børa på ryggen og alle dei tusenvis av steg. Men alt han har opplevd under vandringa har merka han meir. Alle dei vakre kyrkjene, landskapet han har vandra gjennom, menneska han møtte, alle timane åleine med sine eigne tankar, prestar sine velsignande hender på hovudet til ein einsam vandrar. Alt har sett sitt merke i han, merke som han vil bære med seg lenge etter at vandringa er over.

Jakob si grav i den store kyrkje der framme ved enden av vandringa?
Han er ikkje særleg oppteken av den. Det vil nok verte interessant å oppleve den og folkelivet der, men han har ikkje den religiøse fascinasjonen for legenda som gav opphavet til vandringane. Den som han er ein del av med si eiga vandring. Men, det får vente. Først må han gå ferdig den lange og vide sletta, og så kome seg over dei to fjella som ventar der framme.

Eg har skrive, men kva har eg skriv om, og kvifor? 
Om ein vandrar på veg mot Jakob si grav vest i Spania, og slik han opplevde denne eine dagen på mesetaen, den vide spanske høgsletta. Med dei tankane og refleksjonane som dukkar opp der han går i eit landskap med ei gamal og mangfaldig soge. Vandraren er ikkje eg, men det er vel ikkje til kome forbi at mi eiga vandring på vegen, saman med mine medvandrarar, har sett sine  merke i meg, Og desse mine eigne minne frå mi vandring er nok med i bakgrunnen for denne einsame vandrararen sine opplevingar og tankar denne dagen, desse par mil etter vegen mellom morgon og kveld..
Kanskje har og ei dragning hjå meg attende til vegen ein gong, vore med på å forma orda mine om denne vandraren sin dag under den vide himmelen på mesetaen.
Kvifor eg valde høgsletta for denne vandraren sin dag?
Kanskje fordi mange opplever den som lang og slitsom med si endelause flate. Som ein frå andre sida av havet nok kjente på det då han kom og gratulerte oss med å ha overlevd. Sjølv opplevde eg vandringa over sletta som gode dagar med tid til ro og tankeflukt, sjølv om der var lite skugge å finne for den varme sola.
Og då let eg vandraren halde fram mot Santiago i fred for meg.